Verba haec ex Atinia lege: 'quod subruptum erit, eius rei aeterna 17.7.pr.1
auctoritas esto', P. Nigidio et Q. Scaeuolae uisa esse non minus de
praeterito furto quam de futuro cauisse.
  Legis ueteris Atiniae uerba sunt: 'Quod subruptum erit, 1.1
eius rei aeterna auctoritas esto.' Quis aliud putet in hisce 2.1
uerbis quam de tempore tantum futuro legem loqui? Sed 3.1
Q. Scaeuola patrem suum et Brutum et Manilium, uiros
adprime doctos, quaesisse ait dubitasseque, utrumne in
post facta modo furta lex ualeret an etiam in ante facta;
quoniam 'subruptum erit' utrumque tempus uideretur osten- 5
dere, tam praeteritum quam futurum.
  Itaque P. Nigidius, ciuitatis Romanae doctissimus, super 4.1
dubitatione hac eorum scripsit in tertio uicesimo grammati-
corum commentariorum. Atque ipse quoque idem putat incer-
tam esse temporis demonstrationem, sed anguste perquam 5.1
et obscure disserit, ut signa rerum ponere uideas ad sub-
sidium magis memoriae suae quam ad legentium discipli-
nam. Videbatur tamen hoc dicere suum uerbum et <'est'> 6.1
esse et 'erit': quando per sese ponuntur, habent atque re-
tinent tempus suum; cum uero praeterito iunguntur, uim
temporis sui amittunt et in praeteritum contendunt. Cum 7.1
enim dico 'in campo est' 'in comitio est', tempus instans
significo; item cum dico 'in campo erit', tempus futurum
demonstro; at cum dico: 'factum est', 'scriptum est', 'sub-
ruptum est', quamquam 'est' uerbum temporis est praesen- 5
tis, confunditur tamen cum praeterito et praesens esse
desinit. 'Sic igitur' inquit 'etiam istud, quod in lege est: si 8.1
diuidas separesque duo uerba haec "subruptum" et "erit",
ut sic audias "subruptum <erit>" tamquam "certamen erit"
aut "sacrificium erit", tum uidebitur lex in postfuturum
loqui; si uero copulate permixteque dictum intellegas, ut 5
"subruptum erit" non duo, sed unum uerbum sit idque
unitum patiendi declinatione sit, tum hoc uerbo non minus
praeteritum tempus ostenditur quam futurum.'