Quali talione Diogenes philosophus usus sit pertemptatus a dialectico 18.13.pr.1
quodam sophismatio inpudenti.
  Saturnalibus Athenis alea quadam festiua et honesta 1.1
lusitabamus huiuscemodi: Vbi conueneramus conplusculi 2.1
eiusdem studii homines ad lauandi tempus, captiones, quae
sophismata appellantur, mente agitabamus easque quasi
talos aut tesserulas in medium uice sua quisque iaciebamus.
Captionis solutae aut parum intellectae praemium poenaue 3.1
erat nummus unus sestertius. Hoc aere conlecto quasi 4.1
manuario cenula curabatur omnibus, qui eum lusum lusera-
mus. Erant autem captiones ad hoc fere exemplum, tametsi 5.1
Latina oratione non satis scite ac paene etiam inlepide
exponuntur: 'quod nix est, hoc grando non est; nix autem
alba est: grando igitur alba non est'. Item aliud non dis-
simile: 'quod homo est, non est hoc equus; homo autem 5
animal est: equus igitur animal non est'. Dicere ergo debe- 6.1
bat, qui ad sophisma diluendum ac refellendum ritu alea-
torio uocatus erat, in qua parte quoque in uerbo captio
foret, quid dari concedique non oporteret; nisi dixerat,
nummo singulo multabatur. Ea multa cenam iuuabat. 5
  Libet autem dicere, quam facete Diogenes sophisma id 7.1
genus, quod supra dixi, a quodam dialectico ex Platonis
diatriba per contumeliam propositum remuneratus sit. Nam 8.1
cum ita rogasset dialecticus: 'quod ego sum, id tu non es?'
et Diogenes adnuisset atque ille addidisset: 'homo autem
ego sum', cum id quoque adsensus esset et contra dialecticus
ita conclusisset: 'homo igitur tu non es', 'hoc quidem', in- 5
quit Diogenes, 'falsum est, et si uerum id fieri uis, a me
incipe'.