C. PLINIVS PATERNO SVO S.
|
|
Confecerunt me infirmitates meorum, mortes etiam, et
|
8.16.1.1
|
quidem iuuenum. Solacia duo nequaquam paria tanto dolori,
|
|
solacia tamen: unum facilitas manumittendi (uideor enim
|
|
non omnino immaturos perdidisse, quos iam liberos perdidi),
|
|
alterum quod permitto seruis quoque quasi testamenta facere,
|
5
|
eaque ut legitima custodio. Mandant rogantque quod uisum;
|
2.1
|
pareo ut iussus. Diuidunt donant relinquunt, dumtaxat intra
|
|
domum; nam seruis res publica quaedam et quasi ciuitas
|
|
domus est. Sed quamquam his solaciis adquiescam, debilitor
|
3.1
|
et frangor eadem illa humanitate, quae me ut hoc ipsum per-
|
|
mitterem induxit. Non ideo tamen uelim durior fieri. Nec
|
|
ignoro alios eius modi casus nihil amplius uocare quam da-
|
|
mnum, eoque sibi magnos homines et sapientes uideri. Qui an
|
5
|
magni sapientesque sint, nescio; homines non sunt. Hominis
|
4.1
|
est enim adfici dolore sentire, resistere tamen et solacia
|
|
admittere, non solaciis non egere. Verum de his plura fortasse
|
5.1
|
quam debui; sed pauciora quam uolui. Est enim quaedam
|
|
etiam dolendi uoluptas, praesertim si in amici sinu defleas,
|
|
apud quem lacrimis tuis uel laus sit parata uel uenia. Vale.
|
|