C. PLINIVS PATERNO SVO S.
  Confecerunt me infirmitates meorum, mortes etiam, et 8.16.1.1
quidem iuuenum. Solacia duo nequaquam paria tanto dolori,
solacia tamen: unum facilitas manumittendi (uideor enim
non omnino immaturos perdidisse, quos iam liberos perdidi),
alterum quod permitto seruis quoque quasi testamenta facere, 5
eaque ut legitima custodio. Mandant rogantque quod uisum; 2.1
pareo ut iussus. Diuidunt donant relinquunt, dumtaxat intra
domum; nam seruis res publica quaedam et quasi ciuitas
domus est. Sed quamquam his solaciis adquiescam, debilitor 3.1
et frangor eadem illa humanitate, quae me ut hoc ipsum per-
mitterem induxit. Non ideo tamen uelim durior fieri. Nec
ignoro alios eius modi casus nihil amplius uocare quam da-
mnum, eoque sibi magnos homines et sapientes uideri. Qui an 5
magni sapientesque sint, nescio; homines non sunt. Hominis 4.1
est enim adfici dolore sentire, resistere tamen et solacia
admittere, non solaciis non egere. Verum de his plura fortasse 5.1
quam debui; sed pauciora quam uolui. Est enim quaedam
etiam dolendi uoluptas, praesertim si in amici sinu defleas,
apud quem lacrimis tuis uel laus sit parata uel uenia. Vale.