| Quem tu lacrimis primum, ita ut filium decuit, mox templis | 11.1.1 |
| honestasti, non imitatus illos qui hoc idem sed alia mente | |
| fecerunt. Dicauit caelo Tiberius Augustum, sed ut maiestatis | |
| crimen induceret; Claudium Nero, sed ut irrideret; Ve- | |
| spasianum Titus, Domitianus Titum, sed ille ut dei filius, hic | 5 |
| ut frater uideretur. Tu sideribus patrem intulisti non ad | 2.1 |
| metum ciuium, non in contumeliam numinum, non in hono- | |
| rem tuum, sed quia deum credis. Minus hoc est, cum fit ab | 3.1 |
| iis qui et sese deos putant. Sed licet illum aris puluinaribus | |
| flamine colas, non alio magis tamen deum et facis et probas, | |
| quam quod ipse talis es. In principe enim qui electo successore | |
| fato concessit, una itemque certissima diuinitatis fides est | 5 |
| bonus successor. Num ergo tibi ex immortalitate patris aliquid | 4.1 |
| adrogantiae accessit? Num hos proximos diuinitate parentum | |
| desides ac superbos potius quam illos ueteres et antiquos | |
| aemuleris, qui hoc ipsum imperium * * * quam imperator cuius | |
| pulsi fugatique non aliud maius habebatur indicium, quam | 5 |
| si triumpharet. Ergo sustulerant animos et iugum excusserant, | 5.1 |
| nec iam nobiscum de sua libertate sed de nostra seruitute | |
| certabant, ac ne indutias quidem nisi aequis condicionibus | |
| inibant legesque ut acciperent dabant. |