| Ipse autem ut excipis omnes, ut exspectas! ut magnam | 48.1.1 |
| partem dierum, inter tot imperî curas, quasi per otium trans- | |
| igis! Itaque non albi et attoniti, nec ut periculum capitis | |
| adituri tarditate, sed securi et hilares cum commodum est | |
| conuenimus. Et admittente principe interdum est aliquid | 2.1 |
| quod nos domi quasi magis necessarium teneat: excusati | |
| semper tibi nec umquam excusandi sumus. Scis enim sibi | |
| quemque praestare, quod te uideat quod frequentet, ac tanto | |
| liberalius ac diutius uoluptatis huius copiam praebes. Nec | 3.1 |
| salutationes tuas fuga et uastitas sequitur: remoramur resi- | |
| stimus ut in communi domo, quam nuper illa immanissima | |
| belua plurimo terrore munierat, cum uelut quodam specu | |
| inclusa nunc propinquorum sanguinem lamberet, nunc se ad | 5 |
| clarissimorum ciuium strages caedesque proferret. Obuersa- | 4.1 |
| bantur foribus horror et minae et par metus admissis et | |
| exclusis; ad hoc ipse occursu quoque uisuque terribilis: super- | |
| bia in fronte, ira in oculis, femineus pallor in corpore, in ore | |
| impudentia multo rubore suffusa. Non adire quisquam non | 5.1 |
| adloqui audebat, tenebras semper secretumque captantem, | |
| nec umquam ex solitudine sua prodeuntem, nisi ut solitu- | |
| dinem faceret. |