| Iam quam antiquum quam consulare, quod triduum | 76.1.1 |
| totum senatus sub exemplo patientiae tuae sedit, cum interea | |
| nihil praeter consulem ageres! Interrogatus censuit quisque | 2.1 |
| quod placuit; <licuit> dissentire discedere, et copiam iudicii | |
| sui rei publicae facere; consulti omnes atque etiam dinumerati | |
| sumus, uicitque sententia non prima sed melior. At quis | 3.1 |
| antea loqui, quis hiscere audebat, praeter miseros illos qui | |
| primi interrogabantur? Ceteri quidem defixi et attoniti | |
| ipsam illam mutam ac sedentariam adsentiendi necessitatem | |
| quo cum dolore animi, quo cum totius corporis horrore | 5 |
| perpetiebantur! Vnus solusque censebat, quod sequerentur | 4.1 |
| omnes et omnes improbarent, in primis ipse qui censuerat. | |
| Adeo nulla magis omnibus displicent, quam quae sic fiunt | |
| tamquam omnibus placeant. Fortasse imperator in senatu ad | 5.1 |
| reuerentiam eius componebatur; ceterum egressus statim se | |
| recipiebat in principem, omniaque consularia officia abicere | |
| neglegere contemnere solebat. Ille uero ita consul, ut si | 6.1 |
| tantum consul foret, nihil infra se putabat, nisi quod infra | |
| consulem esset. Ac primum ita domo progrediebatur, ut | 7.1 |
| illum nullus adparatus adrogantiae principalis, nullus prae- | |
| cursorum tumultus detineret. Vna erat in limine mora | |
| consultare aues reuererique numinum monitus. Nemo pro- | 8.1 |
| turbabatur, nemo submouebatur; tanta uiatoribus quies, | |
| tantus pudor fascibus, ut plerumque aliena turba subsistere et | |
| consulem et principem cogeret. Ipsius quidem officium tam | 9.1 |
| modicum temperatum, ut antiquus aliquis magnusque consul | |
| sub bono principe incedere uideretur. | |
| Iter illi saepius in forum, frequenter tamen et in campum. |