| Ciuile hoc et parenti publico conuenientissimum nihil | 87.1.1 |
| cogere, semperque meminisse nullam tantam potestatem | |
| cuiquam dari posse, ut non sit gratior potestate libertas. | |
| Dignus es, Caesar, qui officia mandes deponere optantibus, | 2.1 |
| qui petentibus uacationem inuitus quidem sed tamen tribuas, | |
| qui ab amicis orantibus requiem non te relinqui putes, qui | |
| semper inuenias et quos ex otio reuoces, et quos otio reddas. | |
| Vos quoque quos parens noster familiariter inspicere dignatur, | 3.1 |
| fouete iudicium eius quod de uobis habet: hic uester labor | |
| est. Princeps enim, cum in uno probauit amare se scire, uacat | 4.1 |
| culpa si alios minus amat. Ipsum quidem quis mediocriter | |
| diligat, cum leges amandi non det sed accipiat? Hic praesens | |
| ille mauult absens amari; uterque ametur, ut mauult; nemo | |
| in taedium praesentia, nemo in obliuionem absentia ueniat. | 5 |
| Tenet quisque locum quem semel meruit, faciliusque est ut | 5.1 |
| oculis eius uultus absentis, quam ut animo caritas excidat. |