Comprimo quoque per i malo scribi, quamvis compressus dicatur; et 76.9
e contrario decem audacius dixerim, quamvis inde decies trahatur, quo- 10
niam, ut supra dixi, sono usitatiore gaudet auditus.
  Niso etiam placet ut benificus per i scribatur, quo modo malificus,
quod video consuetudinem repudiasse. non enim, si hae duae litterae, e
et i, per ius adfinitatis recipiunt immutationem. ideo necesse est illas uti-
que semper immutari. item antiquos ait per e et i scribendum, quoniam 77.1
significet ante. quod mihi frigidum et ineptum videtur, et multo frigidius
illud, quod 'illi' quoque apud illum in utraque syllaba per e et i scribun-
tur, quod vitiosum est. in superiore enim nomine est saltem aliqua mentio
e litterae <in> ἐτυμολογίᾳ, hic nulla. 5
  Sane basim et pelvim per i scribamus, quoniam et basicula et pel-
vicula scribitur, et ablativo casu i finiuntur, ab hac basi et ab hac pelvi.
  Alimenta quoque per i elegantius scribemus, quam alumenta per u.
  Quasdam vero scriptiones antiquis relinquamus, ut in eo quod est
eur. illi enim per quor scribebant, ut supra dixi: nam et ipsum cui per 10
quoi, quo pinguius sonaret, <scribebant. nos> contenti sumus per cur scri-
bere, ut plenitudine quoque sufficiat: nam est 'cui rei'. mium et commircium
quoque per i antiquis relinquamus, apud quos aeque et Mircurius per i
dicebatur, quod mirandarum rerum esset inventor, ut Varro dicit. nostris
iam auribus placet per e, ut et Mercurius et commercia dicantur. item 15
miis per i, non meis per e, ut Terentius
    at enim istoc nihil est magis, Syre, miis nuptiis adversum.
  Coniunx et seiunx sine n [non] putat Nisus esse scribendum, quo-
niam genetivo casu faciant coniugis et seiugis. mihi videtur non evellen-
dam hanc n litteram, quam sonus enuntiationis insistit. nam quamvis idem 78.1
<dicat> non esse onerandam supervacuis litteris scriptionem, rursus non frau-
dandum sonum existimo, cum et levior ad aures et plenior veniat, ut in
abstinente <s> arcessitum est et in ambitu b. sit ergo licet coniugis gene-
tivo casu et seiugis, coniux tamen et seiux subtracta n littera et diffici- 5
lius enuntiabitur et asperius auribus accidet. sane illo catholico se Nisus
tuetur, quo dicit in declinationibus <numquam n> litteram perire, quae sit
in primis positionibus, ut pudens pudentis, prudens prudentis, decens de-
centis. ita si coniux habet n litteram, necessarium, inquit, erit ut gene-
tivus quoque n litteram habeat. etsi id quoque ipse spectare debuit, num- 10
quid amphiboliae tollendae gratia consuetudo n litteram omiserit, <ne sit>
ambiguum, utrum ab eo quod est coniunx trahatur, ut <sit> a nomine, an
a verbo quod est coniungo. non esse item illud verum, quod quidam pu-
tant, servandam esse utique n litteram a prima positione per ceteras de-
clinationes, manifestum est vel ex his, quod fingor dicimus et tamen fictus 15
et pingor et tamen pictus. nec non et ipsa n littera in locum m <litterae>
succedit, ut cum dicimus clandestinum, cum ab eo trahatur quod est clam,
item sinciput, quod est semicaput. sed non ubique obtinendum. nam et
non numquam plenius per n quam per m enuntiatur, ut cum dico 'etiam
nunc', quamvis per m scribam, nescio quo modo tamen exprimere non 20
possum. sequenda est vero non numquam elegantia eruditorum virorum,
qui quasdam litteras lenitatis causa omiserunt, sicut Cicero, qui foresia et 79.1
Megalesia et hortesia sine n littera libenter dicebat et, ut verbis ipsius
utamur, 'posmeridianas quoque quadrigas' inquit 'libentius dixe-
rim quam postmeridianas'. sic et dossum per duo s quam per r
dorsum quidam ut lenius enuntiaverunt. ac tota r littera sublata est in 5
eo quod est rusum et retrosum.