Porro diphthongos Latini quattuor fixas habent: 418
quattor ideo separavi, quinta quod sit rarior,
ex quibus statim videbis non, ut in graecis sonis 420
ἰῶτα subiungi necesse est, alteram vel υ dari,
semper i vel u latinas posse subdi ceteris.
ἄλφα semper atque ἰῶτα quem parant Graecis sonum,
a et e nobis ministrant: sic enim nos scribimus.
οι similiter oe, et e fit, ἰῶτα quod graecum fuit, 425
au et eu cum copulamus, u secundam iungimus,
in vicem graecae quod υ <haec> subdita <est> vocalis u.
graeca diphthongos sed ου <in> litteris nostris vacat,
sola vocalis quod u <iam> complet hunc satis sonum.
ε, deinde ἰῶτα, graeca quod diphthongos ει sonat, 430
non erit semper necesse copulatas scribere,
seu latina seu iugetur graeca longa syllaba,
ἰῶτα solum quod videmus saepe produci vel i.
Ἴλιον nam sic iubemur scribere et producere;
dico sive fido, longae sunt priores syllabae: 435
nec tamen nos e necesse est posta <et> i subnectere.
nec potest diphthongus aliter e duabus litteris
ista componi, nisi ante principali in corpore
e subesse ratio monstret atque origo nominis.
Δεῖμος inde sic notamus, quia δέος deprenditur, 440
inde Μήδειαν<que> oportet scribere isdem litteris,
quia δέος non minus et istic, ut videre propalam est,
ipsa demonstrat subesse compositio nominis.
scribimus si quando νῖκος, ἰῶτα solum sufficit,
nulla praecedens origo quia subesse monstrat ε. 445
porro diphthongon notamus, quando νεικεῖν scribimus,
ἦτα quod compago ficti comprehendit nominis:
νή et εἴκειν namque iunctis conditum est vocabulum;
quippe non cedendo semper quaeritur victoria.
litteram namque ε videmus esse ad ἦτα proximam, 450
sicut ο et ω videntur esse vicinae sibi:
temporum momenta distant, non soni nativitas.
inde vertunt hanc in ἦτα saepe diphthongon Grai,
quando quos ἱππεῖς solebant aut Ἀχαρνεῖς dicere,
levigant ἱππῆςque potius aut Ἀχαρνῆς nominant. 455
nosque Medeam latine sic in usum vertimus,
nomen et regina gessit quod furens Amazonum:
sic et Αἰνείαν Achaeus, noster Aenean vocat.
sic erit nobis et ista rarior diphthongos ei,
e videmus quando fixam principali in nomine: 460
'eitur in silvam' necesse est e et i conectere:
principali namque verbo nascitur, quod est eo.
sic oveis plures et omneis scribimus pluraliter:
non enim nunc addis e, sed permanet sicut fuit;
lector et non singularem nominativum sciet 465
vel sequentem, qui prioris saepe similis editur.