Cum duas sermonis usus comprehendit syllabas, 1335
* 1335a
hoc ut exemplis probemus, resque ut omnis clara sit, 1336
ante quae natura quaeque ratio sit dicam pedum.
sed prius nitar docere simplices quos nominant,
una vis quod syllabarum est, quando binos scandimus.
  Ergo cum duas videbis esse iunctas syllabas, 1340
effici pedem necesse est, sint breves ambae licet:
una longa non valebit edere ex sese pedem,
ictibus quia fit duobus, non gemello tempore.
brevis utrimque sit licebit, bis ferire convenit:
parte nam attollit sonorem, parte reliqua deprimit 1345
(ἄρσιν hanc Graeci vocarunt, alteram contra θέσιν):
una porro bis feriri quando poterit syllaba?
temporum momenta sane lege certa dividunt,
seu duas pes quisque iunget sive plures syllabas.
aut enim quantum est in ἄρσει, tantum erit tempus θέσει, 1350
altera aut simplo vicissim temporis duplum dabit,
sescuplo vel una vincet alterius singulum:
quicquid istis discrepabit, absonum reddet melum.
latius tractant magistri rhythmici vel musici:
nos viam metri studemus parte ab aliqua pandere. 1355
ergo cum reddenda rursus haec erit distinctio,
qua pedum natura poscet, satis habebo attingere.
nunc pedes accedo primos, quos vocant disyllabos.