Primus ille est, iure primus, ἡγεμών qui dictus est, 1359
auctor et ductor melorum, qui duas breves habet. 1360
ante enim breve est creatum, redditum longum dein,
sicut unum numerus ante quam secundum prodidit.
ergo natura repertus iure princeps dicitur,
ante quem non est creatus, quem sequuntur ceteri.
δίβραχυν dixere Graeci, quod sit ambabus brevis. 1365
πυρρίχιος idem vocatur: quippe et aptus pyrrhichae
tam cito motu recursat, quam breves hi sunt soni.
tertium detrecto nomen: lege nam metri vetor:
παρίαμβον namque dicunt, si probatis ἔκτασιν,
ars vetat primae negare spatia bina syllabae. 1370
reddere autem pedibus isdem plura cogor nomina,
nequis erret, quando nomen aliud alibi invenerit,
ac putet pigrum vel artis usque ad ista nescium.
huius exemplum videbis esse, cum dices honor.
est huic adversus ille qui duas longas habet, 1375
syllabis compar priori, temporis duplum merens;
qui quod in templis canorus a sono vocis malae
auribus libantis obstat et favet, spondeus est.
hunc sonabis, sive reges sive cives dixeris.
verum uterque quantum in arsi, tantum habebit in thesi: 1380
temporum mensura dispar, lex soni communis est.
qui brevem primam tenebit, deinde longam syllabam,
erit iambus, pes virilis acer et raptim citus.
nec minus currit trochaeus, lege versa temporum,
syllaba longus priore, parcior novissima: 1385
χόριος idem nuncupatur a magistris plurimis.
terna rite partientur ambo vicibus tempora:
ἄρσις unum possidebit, quando iambum partior;
fiat alternum necesse est, cum trochaeum divides.
vis iambum, dic parens; <si> vis trochaeum, Roma dic. 1390
hactenus vicissitudo vertitur disyllabum:
nam quater reciprocantur numerus et tempus duplex.