| De Esaia | |
| Vehemens commotio est, fratres, cum is de iniuria sua | 1.20.1.1 |
| queritur, qui se potest facillime uindicare. Sed quia apud | |
| sapientes et honestos grauius est aliqua nota confundi quam | |
| mori, deus Iudaicum populum luxuriae aestu exuberante | |
| corruptum publica increpatione confutat. Caelum terramque | 5 |
| testes citat, ut exaggeret crimen; filios appellat, ut abdicatio, | |
| exaltatos, ut ruina timeatur, spretores sui, ut impios monstret. | |
| Infelix culpa est, fratres, in qua locum qualiscumque non | |
| inuenit excusatio; detestabilis certe filius, quem pater pius, | |
| quem pater damnat inuitus. | 10 |