| Nec tacendum est et frequenter i<nt>i<m>andum tantam | 12.1.1 |
| senatus laetitiam fuisse, quod el<i>gendi principis cura | |
| ad ordinem amplissimum revertisset, ut et supplica- | |
| tiones decernerentur, et <h>ecato<m>be[n] promitteretur, | |
| singuli[s] denique senatores ad suos scriberent, nec ad | 5 |
| suos tantum sed etiam ad externos, mitterentur prae- | |
| terea litterae ad provincias: scirent omnes socii omnes- | |
| que nationes in antiquum statum re[d]disse rem p. ac | |
| senatum principes legere, immo ipsum senatum prin- | |
| cipem factum, leges a senatu petendas, reges barbaros | 10 |
| senatui supplicaturos, pace<m> ac bella senatu auctore | |
| tractanda. ne quid denique deesset cognitioni, pleras- | 2.1 |
| que huius modi epistulas in fine libri posui, et cum | |
| cupiditate et sine fastidio, ut aestimo, perlegendas. |