Ad haec Ariovistus respondit: ius esse belli, ut qui 1.36.1.1
vicissent, iis quos vicissent, quemadmodum vellent, im-
perarent; item populum Romanum victis non ad alte-
rius praescriptum, sed ad suum arbitrium imperare con-
suesse. si ipse populo Romano non praescriberet quem- 2.1
admodum suo iure uteretur, non oportere se a populo
Romano in suo iure impediri. Haeduos sibi, quoniam 3.1
belli fortunam temptassent et armis congressi ac superati
essent, stipendiarios esse factos. magnam Caesarem in- 4.1
iuriam facere, qui suo adventu vectigalia sibi deteriora
faceret. Haeduis se obsides redditurum non esse neque 5.1
his neque eorum sociis iniuria bellum inlaturum, si in eo
manerent quod convenisset, stipendiumque quotannis
penderent. si id non fecissent, longe his fraternum nomen
populi Romani afuturum. quod sibi Caesar denuntiaret 6.1
se Haeduorum iniurias non neglecturum, neminem secum
sine sua pernicie contendisse. cum vellet, congrederetur: 7.1
intellecturum quid invicti Germani, exercitatissimi in
armis, qui inter annos xiiii tectum non subissent, vir-
tute possent.
  Haec eodem tempore Caesari mandata refereban- 37.1.1
tur et legati ab Haeduis et a Treveris veniebant: Haedui 2.1
questum, quod Harudes qui nuper in Galliam transpor-
tati essent, fines eorum popularentur; sese ne obsidibus
quidem datis pacem Ariovisti redimere potuisse; Treveri 3.1
autem, pagos centum Sueborum ad ripas Rheni conse-
disse qui Rhenum transire conarentur; his praeesse Nasu-
am et Cimberium fratres. quibus rebus Caesar vehemen- 4.1
ter commotus maturandum sibi existimavit, ne si nova
manus Sueborum cum veteribus copiis Ariovisti sese
coniunxisset, minus facile resisti posset. itaque re fru- 5.1
mentaria, quam celerrime potuit, comparata magnis
itineribus ad Ariovistum contendit.