LXV
Etsi me assiduo defectum cura dolore 65.1
  sevocat a doctis, Hortale, virginibus,
nec potis est dulces Musarum expromere fetus
  mens animi (tantis fluctuat ipsa malis:
namque mei nuper Lethaeo gurgite fratris 5
  pallidulum manans alluit unda pedem,
Troica Rhoeteo quem subter litore tellus
  ereptum nostris obterit ex oculis—
<numquam ego te potero posthac audire loquentem,>
  numquam ego te, vita frater amabilior, 10
aspiciam posthac? at certe semper amabo,
  semper maesta tua carmina morte canam,
qualia sub densis ramorum concinit umbris
  Daulias, absumpti fata gemens Ityli):
sed tamen in tantis maeroribus, Hortale, mitto 15
  haec expressa tibi carmina Battiadae,
ne tua dicta vagis nequiquam credita ventis
  effluxisse meo forte putes animo,
ut missum sponsi furtivo munere malum
  procurrit casto virginis e gremio, 20
quod miserae oblitae molli sub veste locatum,
  dum adventu matris prosilit, excutitur;
atque illud prono praeceps agitur decursu,
  huic manat tristi conscius ore rubor.