LXVI
Omnia qui magni dispexit lumina mundi, 66.1
  qui stellarum ortus comperit atque obitus,
flammeus ut rapidi solis nitor obscuretur,
  ut cedant certis sidera temporibus,
ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans 5
  dulcis amor gyro devocet aerio:
idem me ille Conon caelesti in limine vidit
  e Bereniceo vertice caesariem
fulgentem clare, quam cunctis illa deorum
  levia protendens bracchia pollicitast, 10
qua rex tempestate novo auctatus hymenaeo
  vastatum fines iverat Assyrios,
dulcia nocturnae portans vestigia rixae,
  quam de virgineis gesserat exuviis.
estne novis nuptis odio Venus? an quod aventum 15
  frustrantur falsis gaudia lacrimulis,
ubertim thalami quas iuxta limina fundunt?
  non, ita me divi, vera gemunt, iuerint.
id mea me multis docuit regina querellis
  invisente novo proelia torva viro. 20
et tu non orbum luxti deserta cubile,
  sed fratris cari flebile discidium?
quam penitus maestas exedit cura medullas!
  ut tibi tunc toto pectore sollicitae
sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe 25
  cognoram a parva virgine magnanimam.
anne bonum oblita's facinus, quo regium adepta's
  coniugium, quo non fortius ausit alis?
sed tum maesta virum mittens quae verba locuta's!
  Iuppiter, ut tersti lumina saepe manu! 30
quis te mutavit tantus deus? an quod amantes
  non longe a caro corpore abesse volunt?
atque ibi me cunctis pro dulci coniuge divis
  non sine taurino sanguine pollicita's,
si reditum tetulisset. is haud in tempore longo 35
  captam Asiam Aegypti finibus addiderat.
quis ego pro factis caelesti reddita coetu
  pristina vota novo munere dissoluo.
invita, o regina, tuo de vertice cessi,
  invita: adiuro teque tuumque caput, 40
digna ferat quod siquis inaniter adiurarit:
  sed qui se ferro postulet esse parem?
ille quoque eversus mons est, quem maximum in oris
  progenies Thiae clara supervehitur,
cum Medi peperere novum mare, cumque iuventus 45
  per medium classi barbara navit Athon.
quid facient crines, cum ferro talia cedant?
  Iuppiter, ut Chalybon omne genus pereat,
et qui principio sub terra quaerere venas
  institit ac ferri stringere duritiem! 50
abiunctae paulo ante comae mea fata sorores
  lugebant, cum se Memnonis Aethiopis
unigena impellens nutantibus aera pinnis
  obtulit Arsinoes Locridos ales equus,
isque per aetherias me tollens avolat umbras 55
  et Veneris casto collocat in gremio.
ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat,
  Graia Canopeis incola litoribus.
hic liquidi vario ne solum in lumine caeli
  ex Ariadnaeis aurea temporibus 60
fixa corona foret, sed nos quoque fulgeremus
  devotae flavi verticis exuviae,
uvidulam a fluctu cedentem ad templa deum me
  sidus in antiquis diva novum posuit:
Virginis et saevi contingens namque Leonis 65
  lumina, Callisto iuncta Lycaoniae,
vertor in occasum, tardum dux ante Booten,
  qui vix sero alto mergitur Oceano.
sed quamquam me nocte premunt vestigia divum,
  lux autem canae Tethyi restituit 70
(pace tua fari hic liceat, Rhamnusia virgo,
  namque ego non ullo vera timore tegam,
nec si me infestis discerpent sidera dictis,
  condita quin imi pectoris evoluam):
non his tam laetor rebus, quam me afore semper, 75
  afore me a dominae vertice discrucior,
quicum ego, dum virgo quidem erat, muliebribus expers
  unguentis, una vilia multa bibi.
nunc vos, optato quas iunxit lumine taeda,
  non prius unanimis corpora coniugibus 80
tradite nudantes reiecta veste papillas,
  quam iucunda mihi munera libet onyx,
vester onyx, casto colitis quae iura cubili.
  sed quae se impuro dedit adulterio,
illius ah mala dona levis bibat irrita pulvis: 85
  namque ego ab indignis praemia nulla peto.
sed magis, o nuptae, semper concordia vestras,
  semper amor sedes incolat assiduus.
tu vero, regina, tuens cum sidera divam
  placabis festis luminibus Venerem, 90
unguinis expertem ne siris esse tuam me,
  sed potius largis affice muneribus.
sidera corruerint! iterum ut coma regia fiam,
  proximus Hydrochoi fulguret Oarion!