LXVIIIA
Quod mihi fortuna casuque oppressus acerbo 68A.1
  conscriptum hoc lacrimis mittis epistolium,
naufragum ut eiectum spumantibus aequoris undis
  sublevem et a mortis limine restituam,
quem neque sancta Venus molli requiescere somno 5
  desertum in lecto caelibe perpetitur,
nec veterum dulci scriptorum carmine Musae
  oblectant, cum mens anxia pervigilat:
id gratumst mihi, me quoniam tibi dicis amicum,
  muneraque et Musarum hinc petis et Veneris. 10
sed tibi ne mea sint ignota incommoda, Manli,
  neu me odisse putes hospitis officium,
accipe, quis merser fortunae fluctibus ipse,
  ne amplius a misero dona beata petas.
tempore quo primum vestis mihi tradita purast, 15
  iucundum cum aetas florida ver ageret,
multa satis lusi: non est dea nescia nostri,
  quae dulcem curis miscet amaritiem:
sed totum hoc studium luctu fraterna mihi mors
  abstulit. o misero frater adempte mihi, 20
tu mea tu moriens fregisti commoda, frater,
  tecum una totast nostra sepulta domus,
omnia tecum una perierunt gaudia nostra,
  quae tuus in vita dulcis alebat amor.
cuius ego interitu tota de mente fugavi 25
  haec studia atque omnes delicias animi.
quare, quod scribis Veronae turpe Catullo
  esse, quod hic quisquis de meliore nota
frigida deserto tepefactet membra cubili,
  id, Manli, non est turpe, magis miserumst. 30
ignosces igitur, si, quae mihi luctus ademit,
  haec tibi non tribuo munera, cum nequeo.
nam, quod scriptorum non magnast copia apud me,
  hoc fit, quod Romae vivimus: illa domus,
illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas; 35
  huc una ex multis capsula me sequitur.
quod cum ita sit, nolim statuas nos mente maligna
  id facere aut animo non satis ingenuo,
quod tibi non hucusque petenti copia praestost:
  ultro ego deferrem, copia siqua foret. 40