| LXVIIIB | |
| Non possum reticere, deae, qua me Allius in re | 68B.41 |
| iuverit aut quantis foverit officiis, | |
| ne fugiens saeclis obliviscentibus aetas | |
| illius hoc caeca nocte tegat studium: | |
| sed dicam vobis, vos porro dicite multis | 45 |
| milibus et facite haec charta loquatur anus, | |
| <versibus ut nostris etiam post funera vivat,> | |
| notescatque magis mortuus atque magis, | |
| nec tenuem texens sublimis aranea telam | |
| in deserto Alli nomine opus faciat. | 50 |
| nam, mihi quam dederit duplex Amathusia curam, | |
| scitis, et in quo me torruerit genere, | |
| cum tantum arderem quantum Trinacria rupes | |
| lymphaque in Oetaeis Malia Thermopylis, | |
| maesta neque assiduo tabescere lumina fletu | 55 |
| cessarent tristique imbre madere genae. | |
| qualis in aerii perlucens vertice montis | |
| rivus muscoso prosilit a lapide, | |
| qui cum de prona praeceps est valle volutus, | |
| per medium densi transit iter populi, | 60 |
| dulce viatori lasso in sudore levamen, | |
| cum gravis exustos aestus hiulcat agros; | |
| ac velut in nigro iactatis turbine nautis | |
| lenius aspirans aura secunda venit | |
| iam prece Pollucis, iam Castoris implorata: | 65 |
| tale fuit nobis Allius auxilium. | |
| is clausum lato patefecit limite campum, | |
| isque domum nobis isque dedit dominam, | |
| ad quam communes exerceremus amores. | |
| quo mea se molli candida diva pede | 70 |
| intulit et trito fulgentem in limine plantam | |
| innixa arguta constituit solea, | |
| coniugis ut quondam flagrans advenit amore | |
| Protesileam Laodamia domum | |
| inceptam frustra, nondum cum sanguine sacro | 75 |
| hostia caelestes pacificasset eros. | |
| nil mihi tam valde placeat, Rhamnusia virgo, | |
| quod temere invitis suscipiatur eris. | |
| quam ieiuna pium desideret ara cruorem, | |
| doctast amisso Laodamia viro, | 80 |
| coniugis ante coacta novi dimittere collum, | |
| quam veniens una atque altera rursus hiems | |
| noctibus in longis avidum saturasset amorem, | |
| posset ut abrupto vivere coniugio: | |
| quod scibant Parcae non longo tempore abesse, | 85 |
| si miles muros isset ad Iliacos. | |
| nam tum Helenae raptu primores Argivorum | |
| coeperat ad sese Troia ciere viros, | |
| Troia (nefas) commune sepulcrum Asiae Europaeque, | |
| Troia virum et virtutum omnium acerba cinis, | 90 |
| quaene etiam nostro letum miserabile fratri | |
| attulit. ei misero frater adempte mihi, | |
| ei misero fratri iucundum lumen ademptum, | |
| tecum una totast nostra sepulta domus, | |
| omnia tecum una perierunt gaudia nostra, | 95 |
| quae tuus in vita dulcis alebat amor. | |
| quem nunc tam longe non inter nota sepulcra | |
| nec prope cognatos compositum cineres, | |
| sed Troia obscena, Troia infelice sepultum | |
| detinet extremo terra aliena solo. | 100 |
| ad quam tum properans fertur lecta undique pubes | |
| Graia penetrales deseruisse focos, | |
| ne Paris abducta gavisus libera moecha | |
| otia pacato degeret in thalamo. | |
| quo tibi tum casu, pulcherrima Laodamia, | 105 |
| ereptumst vita dulcius atque anima | |
| coniugium: tanto te absorbens vertice amoris | |
| aestus in abruptum detulerat barathrum, | |
| quale ferunt Grai Pheneum prope Cyllenaeum | |
| siccare emulsa pingue palude solum, | 110 |
| quod quondam caesis montis fodisse medullis | |
| audit falsiparens Amphitryoniades, | |
| tempore quo certa Stymphalia monstra sagitta | |
| perculit imperio deterioris eri, | |
| pluribus ut caeli tereretur ianua divis, | 115 |
| Hebe nec longa virginitate foret. | |
| sed tuus altus amor barathro fuit altior illo, | |
| qui tamen indomitam ferre iugum docuit. | |
| nam nec tam carum confecto aetate parenti | |
| una caput seri nata nepotis alit, | 120 |
| qui, cum divitiis vix tandem inventus avitis | |
| nomen testatas intulit in tabulas, | |
| impia derisi gentilis gaudia tollens | |
| suscitat a cano vulturium capiti: | |
| nec tantum niveo gavisast ulla columbo | 125 |
| compar, quae multo dicitur improbius | |
| oscula mordenti semper decerpere rostro | |
| quam quae praecipue multivolast mulier: | |
| sed tu horum magnos vicisti sola furores, | |
| ut semel es flavo conciliata viro. | 130 |
| aut nihil aut paulo cui tum concedere digna | |
| lux mea se nostrum contulit in gremium, | |
| quam circumcursans hinc illinc saepe Cupido | |
| fulgebat crocina candidus in tunica. | |
| quae tamen etsi uno non est contenta Catullo, | 135 |
| rara verecundae furta feremus erae, | |
| ne nimium simus stultorum more molesti: | |
| saepe etiam Iuno, maxima caelicolum, | |
| coniugis in culpa flagrantem contudit iram, | |
| noscens omnivoli plurima furta Iovis. | 140 |
| atqui nec divis homines componier aequumst, | |
| <nec mala, quot Iuno quantave, nos patimur. | 141a |
| tolle igitur questus, et forti mente, Catulle,> | |
| ingratum tremuli tolle parentis opus. | 142 |
| nec tamen illa mihi dextra deducta paterna | |
| fragrantem Assyrio venit odore domum, | |
| sed furtiva dedit muta munuscula nocte, | 145 |
| ipsius ex ipso dempta viri gremio. | |
| quare illud satis est, si nobis is datur unis, | |
| quem lapide illa diem candidiore notat. |