LXVIIIB
Non possum reticere, deae, qua me Allius in re 68B.41
  iuverit aut quantis foverit officiis,
ne fugiens saeclis obliviscentibus aetas
  illius hoc caeca nocte tegat studium:
sed dicam vobis, vos porro dicite multis 45
  milibus et facite haec charta loquatur anus,
<versibus ut nostris etiam post funera vivat,>
  notescatque magis mortuus atque magis,
nec tenuem texens sublimis aranea telam
  in deserto Alli nomine opus faciat. 50
nam, mihi quam dederit duplex Amathusia curam,
  scitis, et in quo me torruerit genere,
cum tantum arderem quantum Trinacria rupes
  lymphaque in Oetaeis Malia Thermopylis,
maesta neque assiduo tabescere lumina fletu 55
  cessarent tristique imbre madere genae.
qualis in aerii perlucens vertice montis
  rivus muscoso prosilit a lapide,
qui cum de prona praeceps est valle volutus,
  per medium densi transit iter populi, 60
dulce viatori lasso in sudore levamen,
  cum gravis exustos aestus hiulcat agros;
ac velut in nigro iactatis turbine nautis
  lenius aspirans aura secunda venit
iam prece Pollucis, iam Castoris implorata: 65
  tale fuit nobis Allius auxilium.
is clausum lato patefecit limite campum,
  isque domum nobis isque dedit dominam,
ad quam communes exerceremus amores.
  quo mea se molli candida diva pede 70
intulit et trito fulgentem in limine plantam
  innixa arguta constituit solea,
coniugis ut quondam flagrans advenit amore
  Protesileam Laodamia domum
inceptam frustra, nondum cum sanguine sacro 75
  hostia caelestes pacificasset eros.
nil mihi tam valde placeat, Rhamnusia virgo,
  quod temere invitis suscipiatur eris.
quam ieiuna pium desideret ara cruorem,
  doctast amisso Laodamia viro, 80
coniugis ante coacta novi dimittere collum,
  quam veniens una atque altera rursus hiems
noctibus in longis avidum saturasset amorem,
  posset ut abrupto vivere coniugio:
quod scibant Parcae non longo tempore abesse, 85
  si miles muros isset ad Iliacos.
nam tum Helenae raptu primores Argivorum
  coeperat ad sese Troia ciere viros,
Troia (nefas) commune sepulcrum Asiae Europaeque,
  Troia virum et virtutum omnium acerba cinis, 90
quaene etiam nostro letum miserabile fratri
  attulit. ei misero frater adempte mihi,
ei misero fratri iucundum lumen ademptum,
  tecum una totast nostra sepulta domus,
omnia tecum una perierunt gaudia nostra, 95
  quae tuus in vita dulcis alebat amor.
quem nunc tam longe non inter nota sepulcra
  nec prope cognatos compositum cineres,
sed Troia obscena, Troia infelice sepultum
  detinet extremo terra aliena solo. 100
ad quam tum properans fertur lecta undique pubes
  Graia penetrales deseruisse focos,
ne Paris abducta gavisus libera moecha
  otia pacato degeret in thalamo.
quo tibi tum casu, pulcherrima Laodamia, 105
  ereptumst vita dulcius atque anima
coniugium: tanto te absorbens vertice amoris
  aestus in abruptum detulerat barathrum,
quale ferunt Grai Pheneum prope Cyllenaeum
  siccare emulsa pingue palude solum, 110
quod quondam caesis montis fodisse medullis
  audit falsiparens Amphitryoniades,
tempore quo certa Stymphalia monstra sagitta
  perculit imperio deterioris eri,
pluribus ut caeli tereretur ianua divis, 115
  Hebe nec longa virginitate foret.
sed tuus altus amor barathro fuit altior illo,
  qui tamen indomitam ferre iugum docuit.
nam nec tam carum confecto aetate parenti
  una caput seri nata nepotis alit, 120
qui, cum divitiis vix tandem inventus avitis
  nomen testatas intulit in tabulas,
impia derisi gentilis gaudia tollens
  suscitat a cano vulturium capiti:
nec tantum niveo gavisast ulla columbo 125
  compar, quae multo dicitur improbius
oscula mordenti semper decerpere rostro
  quam quae praecipue multivolast mulier:
sed tu horum magnos vicisti sola furores,
  ut semel es flavo conciliata viro. 130
aut nihil aut paulo cui tum concedere digna
  lux mea se nostrum contulit in gremium,
quam circumcursans hinc illinc saepe Cupido
  fulgebat crocina candidus in tunica.
quae tamen etsi uno non est contenta Catullo, 135
  rara verecundae furta feremus erae,
ne nimium simus stultorum more molesti:
  saepe etiam Iuno, maxima caelicolum,
coniugis in culpa flagrantem contudit iram,
  noscens omnivoli plurima furta Iovis. 140
atqui nec divis homines componier aequumst,
  <nec mala, quot Iuno quantave, nos patimur. 141a
tolle igitur questus, et forti mente, Catulle,>
  ingratum tremuli tolle parentis opus. 142
nec tamen illa mihi dextra deducta paterna
  fragrantem Assyrio venit odore domum,
sed furtiva dedit muta munuscula nocte, 145
  ipsius ex ipso dempta viri gremio.
quare illud satis est, si nobis is datur unis,
  quem lapide illa diem candidiore notat.