Haec omnia Quinctius agebat auctore et consuasore 18.1
Naevio. Nec mirum, si eius utebatur consilio cuius auxilium
sibi paratum putabat; non modo enim pollicitus erat in
Gallia sed Romae cotidie, simul atque sibi hic adnuisset,
numeraturum se dicebat. Quinctius porro istum posse 5
facere videbat, debere intellegebat, mentiri, quia causa cur
mentiretur non erat, non putabat; quasi domi nummos
haberet, ita constituit Scapulis se daturum; Naevium cer-
tiorem facit, rogat ut curet quod dixisset. Tum iste vir 19.1
optimus—vereor ne se derideri putet quod iterum iam dico
'optimus'—qui hunc in summas angustias adductum putaret,
ut eum suis condicionibus in ipso articulo temporis adstrin-
geret, assem sese negat daturum, nisi prius de rebus ratio- 5
nibusque societatis omnibus decidisset et scisset sibi cum
Quinctio controversiae nihil futurum. 'Posterius,' inquit,
'ista videbimus,' Quinctius; 'nunc hoc velim cures, si tibi
videtur, quod dixisti.' Negat se alia ratione facturum;
quod promisisset, non plus sua referre quam si, cum auctio- 10
nem venderet, domini iussu quippiam promisisset. Desti- 20.1
tutione illa perculsus Quinctius a Scapulis paucos dies
aufert, in Galliam mittit ut ea quae proscripserat venirent,
deteriore tempore absens auctionatur, Scapulis difficiliore
condicione dissolvit. Tum appellat ultro Naevium ut, 5
quoniam suspicaretur aliqua de re fore controversiam,
videret ut quam primum et quam minima cum molestia
tota res transigeretur. Dat iste amicum M. Trebellium, nos 21.1
communem necessarium, qui istius domi erat eductus et
quo utebatur iste plurimum, propinquum nostrum, Sex.
Alfenum. Res convenire nullo modo poterat, propterea
quod hic mediocrem iacturam facere cupiebat, iste mediocri 5
praeda contentus non erat. Itaque ex eo tempore res esse 22.1
in vadimonium coepit. Cum vadimonia saepe dilata essent
et cum aliquantum temporis in ea re esset consumptum
neque quicquam profectum esset, venit ad vadimonium
Naevius. 5