Quod si hoc videtis quod iam hac omni oratione pate- 62.1
factum est, illo iudicio reum condemnari, praesertim ab
isdem iudicibus qui duo praeiudicia fecissent, necesse fuisse,
simul illud videatis necesse est, nullam accusatori causam
esse potuisse cur iudicium vellet corrumpere. Quaero enim 5
de te, T. Atti, relictis iam ceteris argumentis omnibus, num
Fabricios quoque innocentis condemnatos existimes, num
etiam illa iudicia pecunia corrupta esse dicas, quibus in
iudiciis alter a Staieno solo absolutus est, alter etiam ipse
se condemnavit. Age, si nocentes, cuius malefici? num 10
quid praeter venenum quaesitum quo Habitus necaretur
obiectum est? num quid aliud in illis iudiciis versatum est
praeter hasce insidias Habito ab Oppianico per Fabricium
factas? Nihil, nihil, inquam, aliud, iudices, reperietis. Ex-
stat memoria, sunt tabulae publicae; redargue me, si men- 15
tior; testium dicta recita, doce in illorum iudiciis quid
praeter hoc venenum Oppianici non modo in criminis sed
in male dicti loco sit obiectum. Multa dici possunt qua re 63.1
ita necesse fuerit iudicari, sed ego occurram exspectationi
vestrae, iudices. Nam etsi a vobis sic audior ut numquam
benignius neque attentius quemquam auditum putem, tamen
vocat me alio iam dudum tacita vestra exspectatio quae 5
mihi obloqui videtur: 'Quid ergo? negasne illud iudicium
esse corruptum?' Non nego, sed ab hoc corruptum non
esse confirmo. 'A quo igitur est corruptum?' Opinor,
primum, si incertum fuisset quisnam exitus illius iudici
futurus esset, veri similius tamen esset eum potius corru- 10
pisse qui metuisset ne ipse condemnaretur quam illum
qui veritus esset ne alter absolveretur; deinde, cum esset
non dubium quid iudicari necesse esset, eum certe potius
qui sibi aliqua ratione diffideret quam eum qui omni ratione
confideret; postremo certe potius illum qui bis apud eos 15
iudices offendisset quam eum qui bis causam probavisset.
Vnum quidem certe nemo erit tam inimicus Cluentio qui 64.1
mihi non concedat, si constet corruptum illud esse iudicium,
aut ab Habito aut ab Oppianico esse corruptum; si doceo
non ab Habito, vinco ab Oppianico; si ostendo ab Op-
pianico, purgo Habitum. Qua re, etsi satis docui rationem 5
nullam huic corrumpendi iudici fuisse, ex quo intellegitur
ab Oppianico esse corruptum, tamen de illo ipso separatim
cognoscite. Atque ego illa non argumentabor quae sunt
gravia vehementer, eum corrupisse qui in periculo fuerit,
eum qui metuerit, eum qui spem salutis in alia ratione non 10
habuerit, eum qui semper singulari fuerit audacia. Multa
sunt eius modi; verum cum habeam rem non dubiam sed
apertam atque manifestam, enumeratio singulorum argumen-
torum non est necessaria. Dico C. Aelio Staieno iudici 65.1
pecuniam grandem Statium Albium ad corrumpendum
iudicium dedisse. Num quis negat? Te, Oppianice, ap-
pello, te, T. Atti, quorum alter eloquentia damnationem
illam, alter tacita pietate deplorat; audete negare ab Op- 5
pianico Staieno iudici pecuniam datam, negate, negate, in-
quam, meo loco. Quid tacetis? an negare non potestis
quod repetistis, quod confessi estis, quod abstulistis? Quo
tandem igitur ore mentionem corrupti iudici facitis, cum ab
ista parte iudici pecuniam ante iudicium datam, post iu- 10
dicium ereptam esse fateamini? Quonam igitur haec modo 66.1
gesta sunt? Repetam paulo altius, iudices, et omnia quae
in diuturna obscuritate latuerunt sic aperiam ut ea cernere
oculis videamini. Vos quaeso, ut adhuc me attente audistis,
item quae reliqua sunt audiatis; profecto nihil a me dicetur 5
quod non dignum hoc conventu et silentio, dignum vestris
studiis atque auribus esse videatur.