Haec tum agente Quinctio neque in contione neque in 108.4
iudicio demonstrata sunt; neque enim ipse dici patiebatur 5
nec per multitudinem concitatam consistere cuiquam in
dicendo licebat. Itaque ipse postquam Iunium pervertit,
totam causam reliquit; paucis enim diebus illis et ipse
privatus est factus et hominum studia defervisse intellegebat.
Quod si, per quos dies Iunium accusavit, Fidiculanium accu- 10
sare voluisset, respondendi Fidiculanio potestas facta non
esset. Ac primo quidem omnibus illis iudicibus qui Oppiani-
cum condemnarant minabatur. Iam insolentiam noratis 109.1
hominis, noratis animos eius ac spiritus tribunicios. Quod
erat odium, di immortales! quae superbia, quanta ignoratio
sui, quam gravis atque intolerabilis adrogantia! qui illud
iam ipsum acerbe tulerit, ex quo illa nata sunt omnia, non 5
sibi ac defensioni suae condonatum esse Oppianicum;
proinde quasi non satis signi esse debuerit ab omnibus
eum fuisse desertum qui se ad patronum illum contulisset.
Erat enim Romae summa copia patronorum, hominum elo-
quentissimorum atque amplissimorum, quorum certe aliquis 10
defendisset equitem Romanum in municipio suo nobilem,
si honeste putasset eius modi causam posse defendi. Nam 110.1
Quinctius quidem quam causam umquam antea dixerat,
cum annos ad quinquaginta natus esset? quis eum umquam
non modo in patroni sed in lautioris advocati loco viderat?
qui quod rostra iam diu vacua locumque illum post adven- 5
tum L. Sullae a tribunicia voce desertum oppresserat mul-
titudinemque desuefactam iam a contionibus ad veteris
consuetudinis similitudinem revocarat, idcirco cuidam homi-
num generi paulisper iucundior fuit. Atque idem quanto
in odio postea fuit illis ipsis per quos in altiorem locum 10
ascenderat! neque iniuria. Facite enim ut non solum 111.1
mores et adrogantiam eius sed etiam voltum atque amictum
atque etiam illam usque ad talos demissam purpuram re-
cordemini. Is, quasi non esset ullo modo ferendum se ex
iudicio discessisse victum, rem ab subselliis ad rostra detu- 5
lit. Et iam querimur saepe hominibus novis non satis
magnos in hac civitate esse fructus? Nego usquam um-
quam fuisse maiores; ubi si quis ignobili loco natus ita
vivit ut nobilitatis dignitatem virtute tueri posse videatur,
usque eo pervenit quoad eum industria cum innocentia pro- 10
secuta est. Si quis autem hoc uno nititur quod sit igno- 112.1
bilis, procedit saepe longius quam si idem ille esset cum
isdem suis vitiis nobilissimus. Vt Quinctius—nihil enim
dicam de ceteris—si fuisset homo nobilis, quis eum cum illa
superbia atque intolerantia ferre potuisset? Quod eo loco 5
fuit, ita tulerunt ut, si quid haberet a natura boni, prodesse
ei putarent oportere, superbiam autem atque adrogantiam
eius deridendam magis arbitrarentur propter humilitatem
hominis quam pertimescendam. Sed ut illuc revertar, quo
tempore Fidiculanius est absolutus, tu qui iudicia facta 10
commemoras quid tum esse existimas iudicatum? certe
gratiis iudicasse. At condemnarat, at causam totam non 113.1
audierat, at in contionibus omnibus a L. Quinctio, tribuno
plebis, vehementer erat et saepe vexatus. Illa igitur omnia
Quinctiana iniqua, falsa, turbulenta, popularia, seditiosa
<iudices> iudicaverunt. Esto, potuit esse innocens Falcula. 5
Iam ergo aliquis Oppianicum gratiis condemnavit, iam non
eos Iunius subsortitus est qui pecunia accepta condemna-
rent, iam potest aliquis ab initio non sedisse et tamen
Oppianicum gratiis condemnasse. Verum, si innocens
Falcula, quaero quis sit nocens; si hic gratiis conde- 10
mnavit, quis accepit? Nego rem esse ullam cuiquam
illorum obiectam quae Fidiculanio non obiecta sit, aliquid
fuisse in Fidiculani causa quod idem non esset in cete-
rorum. Aut hoc iudicium reprehendas tu cuius accusatio 114.1
rebus iudicatis nitebatur necesse est aut, si hoc verum
esse concedis, Oppianicum gratiis condemnatum esse
fateare.