Verum esto; condemnat Popilium Gellius, iudicat <eum> 132.1
accepisse a Cluentio pecuniam. Negat hoc Lentulus; nam
Popilium, quod erat libertini filius, in senatum non legit,
locum quidem senatorium ludis et cetera ornamenta relinquit
et eum omni ignominia liberat. Quod cum facit, iudicat 5
eius sententia gratiis esse Oppianicum condemnatum. Et
eundem Popilium postea Lentulus in ambitus iudicio pro
testimonio diligentissime laudat. Qua re si neque L. Gelli
iudicio stetit Lentulus neque Lentuli existimatione con-
tentus fuit Gellius, et si uterque censor censoris opinione 10
standum non putavit, quid est quam ob rem quisquam
nostrum censorias subscriptiones omnis fixas et in per-
petuum ratas putet esse oportere?
  At in ipsum Habitum animadverterunt. Nullam quidem 133.1
ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium
sed erratum. Neque enim hoc homine sanctior neque
probior neque in omnibus officiis retinendis diligentior esse
quisquam potest; neque illi aliter dicunt, sed eandem illam 5
famam iudici corrupti secuti sunt; neque ipsi secus existi-
mant quam nos existimari volumus de huius pudore, inte-
gritate, virtute, sed putarunt praetermitti accusatorem non
potuisse, cum animadversum esset in iudices. Qua de re
tota si unum factum ex omni antiquitate protulero, plura 10
non dicam. Non enim mihi exemplum summi et clarissimi 134.1
viri, P. Africani, praetereundum videtur; qui cum esset
censor et in equitum censu C. Licinius Sacerdos prodisset,
clara voce ut omnis contio audire posset dixit se scire illum
verbis conceptis peierasse; si qui contra vellet dicere, 5
usurum esse eum suo testimonio. Deinde cum nemo
contra diceret, iussit equum traducere. Ita is cuius arbitrio
et populus Romanus et exterae gentes contentae esse con-
suerunt ipse sua scientia ad ignominiam alterius contentus
non fuit. Quod si hoc Habito facere licuisset, facile illis 10
ipsis iudicibus et falsae suspicioni et invidiae populariter
excitatae restitisset.