| Atque ad haec mala, iudices, quid accedat aliud non | 81.1 |
| videtis? Te, te appello, Cato; nonne prospicis tempe- | |
| statem anni tui? Iam enim <in> hesterna contione intonuit | |
| vox perniciosa designati tribuni, conlegae tui; contra quem | |
| multum tua mens, multum omnes boni providerunt qui te | 5 |
| ad tribunatus petitionem vocaverunt. Omnia quae per hoc | |
| triennium agitata sunt, iam ab eo tempore quo a L. Cati- | |
| lina et Cn. Pisone initum consilium senatus interficiendi | |
| scitis esse, in hos dies, in hos mensis, in hoc tempus erum- | |
| punt. Qui locus est, iudices, quod tempus, qui dies, quae | 82.1 |
| nox cum ego non ex istorum insidiis ac mucronibus non | |
| solum meo sed multo etiam magis divino consilio eripiar | |
| atque evolem? Neque isti me meo nomine interfici sed | |
| vigilantem consulem de rei publicae praesidio demoveri | 5 |
| volunt. Nec minus vellent, Cato, te quoque aliqua ratione, | |
| si possent, tollere; id quod, mihi crede, et agunt et moli- | |
| untur. Vident quantum in te sit animi, quantum ingeni, | |
| quantum auctoritatis, quantum rei publicae praesidi; sed, | |
| cum consulari auctoritate et auxilio spoliatam vim tribu- | 10 |
| niciam viderint, tum se facilius inermem et debilitatum te | |
| oppressuros arbitrantur. Nam ne sufficiatur consul non | |
| timent. Vident in tuorum potestate conlegarum fore; spe- | |
| rant sibi <D.> Silanum, clarum virum, sine conlega, te sine | |
| consule, rem publicam sine praesidio obici posse. His | 83.1 |
| tantis in rebus tantisque in periculis est tuum, M. Cato, qui | |
| mihi non tibi, sed patriae natus esse <videris>, videre quid | |
| agatur, retinere adiutorem, defensorem, socium in re pu- | |
| blica, consulem non cupidum, consulem, quod maxime | 5 |
| tempus hoc postulat, fortuna constitutum ad amplexandum | |
| otium, scientia ad bellum gerendum, animo et usu ad quod | |
| velis negotium <sustinendum>. |