Iam vero quod obiecit Pompeianos esse a Sulla impulsos
|
60.1
|
ut ad istam coniurationem atque ad hoc nefarium facinus
|
|
accederent, id cuius modi sit intellegere non possum. An tibi
|
|
Pompeiani coniurasse videntur? Quis hoc dixit umquam,
|
|
aut quae fuit istius rei vel minima suspicio? 'Diiunxit,'
|
5
|
inquit, 'eos a colonis ut hoc discidio ac dissensione facta
|
|
oppidum in sua potestate posset per Pompeianos habere.'
|
|
Primum omnis Pompeianorum colonorumque dissensio de-
|
|
lata ad patronos est, cum iam inveterasset ac multos annos
|
|
esset agitata; deinde ita a patronis res cognita est ut nulla
|
10
|
in re a ceterorum sententiis Sulla dissenserit; postremo
|
|
coloni ipsi sic intellegunt, non Pompeianos a Sulla magis
|
|
quam sese esse defensos. Atque hoc, iudices, ex hac fre-
|
61.1
|
quentia colonorum, honestissimorum hominum, intellegere
|
|
potestis, qui adsunt, laborant, hunc patronum, defensorem,
|
|
custodem illius coloniae si in omni fortuna atque omni
|
|
honore incolumem habere non potuerunt, in hoc tamen
|
5
|
casu in quo adflictus iacet per vos iuvari conservarique cu-
|
|
piunt. Adsunt pari studio Pompeiani, qui ab istis etiam in
|
|
crimen vocantur; qui ita de ambulatione ac de suffragiis
|
|
suis cum colonis dissenserunt ut idem de communi salute
|
|
sentirent. Ac ne haec quidem P. Sullae mihi videtur silentio
|
62.1
|
praetereunda esse virtus, quod, cum ab hoc illa colonia de-
|
|
ducta sit, et cum commoda colonorum a fortunis Pompeia-
|
|
norum rei publicae fortuna diiunxerit, ita carus utrisque est
|
|
atque iucundus ut non alteros demovisse sed utrosque
|
5
|
constituisse videatur.
|
|