| Quam ob rem vos, di patrii ac penates, qui huic urbi | 86.1 |
| atque huic rei publicae praesidetis, qui hoc imperium, qui | |
| hanc libertatem, qui populum Romanum, qui haec tecta | |
| atque templa me consule vestro numine auxilioque servastis, | |
| testor integro me animo ac libero P. Sullae causam defen- | 5 |
| dere, nullum a me sciente facinus occultari, nullum scelus | |
| susceptum contra salutem omnium defendi ac tegi. Nihil | |
| de hoc consul comperi, nihil suspicatus sum, nihil audivi. | |
| Itaque idem ego ille qui vehemens in alios, qui inexorabilis | 87.1 |
| in ceteros esse visus sum, persolvi patriae quod debui; | |
| reliqua iam a me meae perpetuae consuetudini naturaeque | |
| debentur; tam sum misericors, iudices, quam vos, tam mitis | |
| quam qui lenissimus; in quo vehemens fui vobiscum nihil | 5 |
| feci nisi coactus, rei publicae praecipitanti subveni, patriam | |
| demersam extuli; misericordia civium adducti tum fuimus | |
| tam vehementes quam necesse fuit. Salus esset amissa | |
| omnium una nocte, nisi esset severitas illa suscepta. Sed ut | |
| ad sceleratorum poenam amore rei publicae sum adductus, | 10 |
| sic ad salutem innocentium voluntate deducor. |