Hic ait se ille, iudices, regnum meum ferre non posse.
|
21.1
|
Quod tandem, Torquate, regnum? Consulatus, credo, mei;
|
|
in quo ego imperavi nihil et contra patribus conscriptis et
|
|
bonis omnibus parui; quo in magistratu non institutum est
|
|
videlicet a me regnum, sed repressum. An tum in tanto
|
5
|
imperio, tanta potestate non dicis me fuisse regem, nunc
|
|
privatum regnare dicis? quo tandem nomine? 'Quod, in
|
|
quos testimonia dixisti,' inquit, 'damnati sunt; quem de-
|
|
fendis, sperat se absolutum iri.' Hic tibi ego de testimoniis
|
|
meis hoc respondeo, si falsum dixerim, te in eosdem dixisse;
|
10
|
sin verum, non esse hoc regnare, cum verum iuratus dicas,
|
|
probare. De huius spe tantum dico, nullas a me opes
|
|
P. Sullam, nullam potentiam, nihil denique praeter fidem
|
|
defensionis exspectare. 'Nisi tu,' inquit, 'causam rece-
|
22.1
|
pisses, numquam mihi restitisset, sed indicta causa profu-
|
|
gisset.' Si iam hoc tibi concedam, Q. Hortensium, tanta
|
|
gravitate hominem, si hos talis viros non suo stare iudicio,
|
|
sed meo; si hoc tibi dem quod credi non potest, nisi ego
|
5
|
huic adessem, hos adfuturos non fuisse, uter tandem rex
|
|
est, isne cui innocentes homines non resistunt, an is qui
|
|
calamitosos non deserit? At hic etiam, id quod tibi necesse
|
|
minime fuit, facetus esse voluisti, cum Tarquinium et Numam
|
|
et me tertium peregrinum regem esse dixisti. Mitto iam de
|
10
|
rege quaerere; illud quaero peregrinum cur me esse dixeris.
|
|
Nam si ita sum, non tam est admirandum regem esse me,
|
|
quoniam, ut tu ais, duo iam peregrini reges Romae fuerunt,
|
|
quam consulem Romae fuisse peregrinum. 'Hoc dico,'
|
|
inquit, 'te esse ex municipio.' Fateor et addo etiam: ex
|
23.1
|
eo municipio unde iterum iam salus huic urbi imperioque
|
|
missa est. Sed scire ex te pervelim quam ob rem qui ex
|
|
municipiis veniant peregrini tibi esse videantur. Nemo
|
|
istuc M. illi Catoni seni, cum plurimos haberet inimicos,
|
5
|
nemo Ti. Coruncanio, nemo M'. Curio, nemo huic ipsi
|
|
nostro C. Mario, cum ei multi inviderent, obiecit umquam.
|
|
Equidem vehementer laetor eum esse me in quem tu, cum
|
|
cuperes, nullam contumeliam iacere potueris quae non ad
|
|
maximam partem civium conveniret. Sed tamen te a me
|
10
|
pro magnis causis nostrae necessitudinis monendum esse
|
|
etiam atque etiam puto. Non possunt omnes esse patricii;
|
|
si verum quaeris, ne curant quidem; nec se aequales tui
|
|
propter istam causam abs te anteiri putant. Ac si tibi nos
|
24.1
|
peregrini videmur, quorum iam et nomen et honos invete-
|
|
ravit et urbi huic et hominum famae ac sermonibus, quam
|
|
tibi illos competitores tuos peregrinos videri necesse erit qui
|
|
iam ex tota Italia delecti tecum de honore ac de omni
|
5
|
dignitate contendent! Quorum cave tu quemquam pere-
|
|
grinum appelles, ne peregrinorum suffragiis obruare. Qui
|
|
si attulerint nervos et industriam, mihi crede, excutient tibi
|
|
istam verborum iactationem et te ex somno saepe excitabunt
|
|
nec patientur se abs te, nisi virtute vincentur, honore supe-
|
10
|
rari. Ac si, iudices, ceteris patriciis me et vos peregrinos
|
25.1
|
videri oporteret, a Torquato tamen hoc vitium sileretur; est
|
|
enim ipse a materno genere municipalis, honestissimi ac
|
|
nobilissimi generis, sed tamen Asculani. Aut igitur doceat
|
|
Picentis solos non esse peregrinos aut gaudeat suo generi
|
5
|
me meum non anteponere. Qua re neque tu me peregrinum
|
|
posthac dixeris, ne gravius refutere, neque regem, ne deri-
|
|
deare. Nisi forte regium tibi videtur ita vivere ut non modo
|
|
homini nemini sed ne cupiditati quidem ulli servias, con-
|
|
temnere omnis libidines, non auri, non argenti, non cete-
|
10
|
rarum rerum indigere, in senatu sentire libere, populi utilitati
|
|
magis consulere quam voluntati, nemini cedere, multis obsi-
|
|
stere. Si hoc putas esse regium, regem me esse confiteor;
|
|
sin te potentia mea, si dominatio, si denique aliquod dictum
|
|
adrogans aut superbum movet, quin tu id potius profers
|
15
|
quam verbi invidiam contumeliamque maledicti?
|
|