Reliquum est igitur crimen de veneno; cuius ego nec 56.1
principium invenire neque evolvere exitum possum. Quae
fuit enim causa quam ob rem isti mulieri venenum dare
vellet Caelius? Ne aurum redderet? Num petivit? Ne
crimen haereret? Num quis obiecit? num quis denique 5
fecisset mentionem, si hic nullius nomen detulisset? Quin
etiam L. Herennium dicere audistis verbo se molestum non
futurum fuisse Caelio, nisi iterum eadem de re suo familiari
absoluto nomen hic detulisset. Credibile est igitur tantum
facinus nullam ob causam esse commissum? et vos non 10
videtis fingi sceleris maximi crimen ut alterius sceleris susci-
piendi fuisse causa videatur? Cui denique commisit, quo 57.1
adiutore usus est, quo socio, quo conscio, cui tantum
facinus, cui se, cui salutem suam credidit? Servisne muli-
eris? Sic enim est obiectum. Et erat tam demens is cui
vos ingenium certe tribuitis, etiam si cetera inimica oratione 5
detrahitis, ut omnis suas fortunas alienis servis committeret?
At quibus servis?—refert enim magno opere id ipsum—eisne
quos intellegebat non communi condicione servitutis uti
sed licentius liberius familiariusque cum domina vivere?
Quis enim hoc non videt, iudices, aut quis ignorat, in eius 10
modi domo in qua mater familias meretricio more vivat, in
qua nihil geratur quod foras proferendum sit, in qua inusi-
tatae libidines, luxuries, omnia denique inaudita vitia ac
flagitia versentur, hic servos non esse servos, quibus omnia
committantur, per quos gerantur, qui versentur isdem in 15
voluptatibus, quibus occulta credantur, ad quos aliquantum
etiam ex cotidianis sumptibus ac luxurie redundet? Id
igitur Caelius non videbat? Si enim tam familiaris erat 58.1
mulieris quam vos voltis, istos quoque servos familiaris
dominae esse sciebat. Sin ei tanta consuetudo quanta
a vobis inducitur non erat, quae cum servis eius potuit
familiaritas esse tanta? Ipsius autem veneni quae ratio 5
fingitur? ubi quaesitum est, quem ad modum paratum, quo
pacto, cui, quo in loco traditum? Habuisse aiunt domi
vimque eius esse expertum in servo quodam ad eam rem
ipsam parato; cuius perceleri interitu esse ab hoc compro-
batum venenum. Pro di immortales! cur interdum in 59.1
hominum sceleribus maximis aut conivetis aut praesentis
fraudis poenas in diem reservatis? Vidi enim, vidi et
illum hausi dolorem vel acerbissimum in vita, cum Q. Me-
tellus abstraheretur e sinu gremioque patriae, cumque ille 5
vir qui se natum huic imperio putavit tertio die post quam
in curia, quam in rostris, quam in re publica floruisset, inte-
gerrima aetate, optimo habitu, maximis viribus eriperetur
indignissime bonis omnibus atque universae civitati. Quo
quidem tempore ille moriens, cum iam ceteris ex partibus 10
oppressa mens esset, extremum sensum ad memoriam rei
publicae reservabat, cum me intuens flentem significabat
interruptis ac morientibus vocibus quanta inpenderet pro-
cella mihi, quanta tempestas civitati et cum parietem saepe
feriens eum qui cum Q. Catulo fuerat ei communis crebro 15
Catulum, saepe me, saepissime rem publicam nominabat, ut
non tam se mori quam spoliari suo praesidio cum patriam
tum etiam me doleret. Quem quidem virum si nulla vis 60.1
repentini sceleris sustulisset, quonam modo ille furenti
fratri suo consularis restitisset qui consul incipientem furere
atque tonantem sua se manu interfecturum audiente senatu
dixerit? Ex hac igitur domo progressa ista mulier de 5
veneni celeritate dicere audebit? Nonne ipsam domum
metuet ne quam vocem eiciat, non parietes conscios, non
noctem illam funestam ac luctuosam perhorrescet? Sed
revertor ad crimen; etenim haec facta illius clarissimi ac
fortissimi viri mentio et vocem meam fletu debilitavit et 10
mentem dolore impedivit.