Reliquum est igitur crimen de veneno; cuius ego nec
|
56.1
|
principium invenire neque evolvere exitum possum. Quae
|
|
fuit enim causa quam ob rem isti mulieri venenum dare
|
|
vellet Caelius? Ne aurum redderet? Num petivit? Ne
|
|
crimen haereret? Num quis obiecit? num quis denique
|
5
|
fecisset mentionem, si hic nullius nomen detulisset? Quin
|
|
etiam L. Herennium dicere audistis verbo se molestum non
|
|
futurum fuisse Caelio, nisi iterum eadem de re suo familiari
|
|
absoluto nomen hic detulisset. Credibile est igitur tantum
|
|
facinus nullam ob causam esse commissum? et vos non
|
10
|
videtis fingi sceleris maximi crimen ut alterius sceleris susci-
|
|
piendi fuisse causa videatur? Cui denique commisit, quo
|
57.1
|
adiutore usus est, quo socio, quo conscio, cui tantum
|
|
facinus, cui se, cui salutem suam credidit? Servisne muli-
|
|
eris? Sic enim est obiectum. Et erat tam demens is cui
|
|
vos ingenium certe tribuitis, etiam si cetera inimica oratione
|
5
|
detrahitis, ut omnis suas fortunas alienis servis committeret?
|
|
At quibus servis?—refert enim magno opere id ipsum—eisne
|
|
quos intellegebat non communi condicione servitutis uti
|
|
sed licentius liberius familiariusque cum domina vivere?
|
|
Quis enim hoc non videt, iudices, aut quis ignorat, in eius
|
10
|
modi domo in qua mater familias meretricio more vivat, in
|
|
qua nihil geratur quod foras proferendum sit, in qua inusi-
|
|
tatae libidines, luxuries, omnia denique inaudita vitia ac
|
|
flagitia versentur, hic servos non esse servos, quibus omnia
|
|
committantur, per quos gerantur, qui versentur isdem in
|
15
|
voluptatibus, quibus occulta credantur, ad quos aliquantum
|
|
etiam ex cotidianis sumptibus ac luxurie redundet? Id
|
|
igitur Caelius non videbat? Si enim tam familiaris erat
|
58.1
|
mulieris quam vos voltis, istos quoque servos familiaris
|
|
dominae esse sciebat. Sin ei tanta consuetudo quanta
|
|
a vobis inducitur non erat, quae cum servis eius potuit
|
|
familiaritas esse tanta? Ipsius autem veneni quae ratio
|
5
|
fingitur? ubi quaesitum est, quem ad modum paratum, quo
|
|
pacto, cui, quo in loco traditum? Habuisse aiunt domi
|
|
vimque eius esse expertum in servo quodam ad eam rem
|
|
ipsam parato; cuius perceleri interitu esse ab hoc compro-
|
|
batum venenum. Pro di immortales! cur interdum in
|
59.1
|
hominum sceleribus maximis aut conivetis aut praesentis
|
|
fraudis poenas in diem reservatis? Vidi enim, vidi et
|
|
illum hausi dolorem vel acerbissimum in vita, cum Q. Me-
|
|
tellus abstraheretur e sinu gremioque patriae, cumque ille
|
5
|
vir qui se natum huic imperio putavit tertio die post quam
|
|
in curia, quam in rostris, quam in re publica floruisset, inte-
|
|
gerrima aetate, optimo habitu, maximis viribus eriperetur
|
|
indignissime bonis omnibus atque universae civitati. Quo
|
|
quidem tempore ille moriens, cum iam ceteris ex partibus
|
10
|
oppressa mens esset, extremum sensum ad memoriam rei
|
|
publicae reservabat, cum me intuens flentem significabat
|
|
interruptis ac morientibus vocibus quanta inpenderet pro-
|
|
cella mihi, quanta tempestas civitati et cum parietem saepe
|
|
feriens eum qui cum Q. Catulo fuerat ei communis crebro
|
15
|
Catulum, saepe me, saepissime rem publicam nominabat, ut
|
|
non tam se mori quam spoliari suo praesidio cum patriam
|
|
tum etiam me doleret. Quem quidem virum si nulla vis
|
60.1
|
repentini sceleris sustulisset, quonam modo ille furenti
|
|
fratri suo consularis restitisset qui consul incipientem furere
|
|
atque tonantem sua se manu interfecturum audiente senatu
|
|
dixerit? Ex hac igitur domo progressa ista mulier de
|
5
|
veneni celeritate dicere audebit? Nonne ipsam domum
|
|
metuet ne quam vocem eiciat, non parietes conscios, non
|
|
noctem illam funestam ac luctuosam perhorrescet? Sed
|
|
revertor ad crimen; etenim haec facta illius clarissimi ac
|
|
fortissimi viri mentio et vocem meam fletu debilitavit et
|
10
|
mentem dolore impedivit.
|
|