Quod volent denique homines existiment: nemini ego 24.1
possum esse bene merenti de re publica non amicus. Etenim
si iis qui haec omnia flamma ac ferro delere voluerunt non
inimicitias solum sed etiam bellum indixi atque intuli, cum
partim mihi illorum familiares, partim etiam me defendente 5
capitis iudiciis essent liberati, cur eadem res publica quae
me in amicos inflammare potuit inimicis placare non possit?
Quod mihi odium cum P. Clodio fuit, nisi quod perniciosum
patriae civem fore putabam qui turpissima libidine incensus
duas res sanctissimas, religionem et pudicitiam, uno scelere 10
violasset? Num est igitur dubium ex iis rebus quas is egit
agitque cotidie quin ego in illo oppugnando rei publicae
plus quam otio meo, non nulli in eodem defendendo suo
plus otio quam communi prospexerint? Ego me a C. Cae- 25.1
sare in re publica dissensisse fateor et sensisse vobiscum;
sed nunc isdem vobis adsentior cum quibus antea sentiebam.
Vos enim, ad quos litteras L. Piso de suis rebus non audet
mittere, qui Gabini litteras insigni quadam nota atque igno- 5
minia nova condemnastis, C. Caesari supplicationes decre-
vistis numero ut nemini uno ex bello, honore ut omnino
nemini. Cur igitur exspectem hominem aliquem qui me
cum illo in gratiam reducat? Reduxit ordo amplissimus,
et ordo is qui est et publici consili et meorum omnium con- 10
siliorum auctor et princeps. Vos sequor, patres conscripti,
vobis obtempero, vobis adsentior, qui, quam diu C. Caesaris
consilia in re publica non maxime diligebatis, me quoque
cum illo minus coniunctum videbatis: postea quam rebus
gestis mentis vestras voluntatesque mutastis, me non solum 15
comitem esse sententiae vestrae sed etiam laudatorem
vidistis.