Sed quid est quod in hac causa maxime homines admiren- 26.1
tur et reprehendant meum consilium, cum ego idem antea
multa decrerim quae magis ad hominis dignitatem quam ad
rei publicae necessitatem pertinerent? Supplicationem quin-
decim dierum decrevi sententia mea. Rei publicae satis 5
erat tot dierum quot C. Mario; dis immortalibus non erat
exigua eadem gratulatio quae ex maximis bellis; ergo ille
cumulus dierum hominis est dignitati tributus. In quo ego, 27.1
quo consule referente primum decem dierum est supplicatio
decreta Cn. Pompeio Mithridate interfecto et confecto
Mithridatico bello, et cuius sententia primum duplicata est
supplicatio consularis,—mihi enim estis adsensi cum, eiusdem 5
Pompei litteris recitatis, confectis omnibus maritimis terre-
stribusque bellis, supplicationem dierum decem decrevistis,—
sum Cn. Pompei virtutem et animi magnitudinem admiratus,
quod, cum ipse ceteris omnibus esset omni honore antelatus,
ampliorem honorem alteri tribuebat quam ipse erat consecu- 10
tus. Ergo in illa supplicatione quam ego decrevi, res ipsa
tributa est dis immortalibus et maiorum institutis et utilitati
rei publicae, sed dignitas verborum, honos et novitas et nu-
merus dierum Caesaris ipsius laudi gloriaeque concessus est.
Relatum est ad nos nuper de stipendio exercitus: non de- 28.1
crevi solum sed etiam ut vos decerneretis laboravi, multa
dissentientibus respondi, scribendo adfui. Tum quoque
homini plus tribui quam nescio cui necessitati. Illum enim
arbitrabar etiam sine hoc subsidio pecuniae retinere exercitum 5
praeda ante parta et bellum conficere posse; sed decus illud
et ornamentum triumphi minuendum nostra parsimonia non
putavi. Actum est de decem legatis, quos alii omnino non
dabant, alii exempla quaerebant, alii tempus differebant, alii
sine ullis verborum ornamentis dabant: in ea quoque re sic 10
sum locutus ut omnes intellegerent me id quod rei publicae
causa sentirem facere uberius propter ipsius Caesaris digni-
tatem.