Sed non alienum esse arbitror, quo minus saepe aut inter-
|
40.3
|
peller a non nullis aut tacitorum existimatione reprendar,
|
|
explicare breviter quae mihi sit ratio et causa cum Caesare.
|
5
|
Ac primum illud tempus familiaritatis et consuetudinis quae
|
|
mihi cum illo, quae fratri meo, quae C. Varroni, consobrino
|
|
nostro, ab omnium nostrum adulescentia fuit, praetermitto.
|
|
Postea quam sum penitus in rem publicam ingressus, ita
|
|
dissensi ab illo ut in disiunctione sententiae coniuncti tamen
|
10
|
amicitia maneremus. Consul ille egit eas res quarum me
|
41.1
|
participem esse voluit; quibus ego si minus adsentiebar,
|
|
tamen illius mihi iudicium gratum esse debebat. Me ille
|
|
ut quinqueviratum acciperem rogavit; me in tribus sibi
|
|
coniunctissimis consularibus esse voluit; mihi legationem
|
5
|
quam vellem, quanto cum honore vellem, detulit. Quae
|
|
ego omnia non ingrato animo, sed obstinatione quadam sen-
|
|
tentiae repudiavi. Quam sapienter, non disputo; multis
|
|
enim non probabo; constanter quidem et fortiter certe, qui
|
|
cum me firmissimis opibus contra scelus inimicorum munire
|
10
|
et popularis impetus populari praesidio propulsare possem,
|
|
quamvis excipere fortunam, subire vim atque iniuriam malui
|
|
quam aut a vestris sanctissimis mentibus dissidere aut de
|
|
meo statu declinare. Sed non is solum gratus debet esse
|
|
qui accepit beneficium, verum etiam is cui potestas accipiendi
|
15
|
fuit. Ego illa ornamenta quibus ille me ornabat decere me
|
|
et convenire iis rebus quas gesseram non putabam; illum
|
|
quidem amico animo me habere eodem loco quo principem
|
|
civium, suum generum, sentiebam. Traduxit ad plebem
|
42.1
|
inimicum meum sive iratus mihi, quod me secum ne in
|
|
beneficiis quidem videbat posse coniungi, sive exoratus. Ne
|
|
haec quidem fuit iniuria. Nam postea me ut sibi essem
|
|
legatus non solum suasit, verum etiam rogavit. Ne id quidem
|
5
|
accepi; non quo alienum mea dignitate arbitrarer, sed quod
|
|
tantum rei publicae sceleris impendere a consulibus proximis
|
|
non suspicabar. Ergo adhuc magis est mihi verendum ne
|
|
mea superbia in illius liberalitate quam ne illius iniuria in
|
|
nostra amicitia reprendatur. Ecce illa tempestas, caligo
|
43.1
|
bonorum et subita atque improvisa formido, tenebrae rei
|
|
publicae, ruina atque incendium civitatis, terror iniectus
|
|
Caesari de eius actis, metus caedis bonis omnibus, consulum
|
|
scelus, cupiditas, egestas, audacia! Si non sum adiutus,
|
5
|
non debui; si desertus, sibi fortasse providit; si etiam op-
|
|
pugnatus, ut quidam aut putant aut volunt, violata amicitia
|
|
est, accepi iniuriam, inimicus esse debui, non nego: sed si
|
|
idem ille tum me salvum esse voluit cum vos me ut carissi-
|
|
mum filium desiderabatis, et si vos idem pertinere ad causam
|
10
|
illam putabatis voluntatem Caesaris a salute mea non ab-
|
|
horrere, et si illius voluntatis generum eius habeo testem,
|
|
qui idem Italiam in municipiis, populum Romanum in con-
|
|
tione, vos mei semper cupidissimos in Capitolio ad meam
|
|
salutem incitavit, si denique Cn. Pompeius idem mihi testis
|
15
|
de voluntate Caesaris et sponsor est illi de mea, nonne vobis
|
|
videor et ultimi temporis recordatione et proximi memoria
|
|
medium illud tristissimum tempus debere, si ex rerum natura
|
|
non possim evellere, ex animo quidem certe excidere?
|
|