Quamquam istorum animos, qui ipsi Cornelio invident,
|
57.8
|
non est difficillimum mitigare. More hominum invident, in
|
|
conviviis rodunt, in circulis vellicant: non illo inimico, sed
|
10
|
hoc malo dente carpunt. Qui amicis L. Corneli aut inimici
|
58.1
|
sunt aut invident, ii sunt huic multo vehementius pertime-
|
|
scendi. Nam huic quidem ipsi quis est umquam inventus
|
|
inimicus aut quis iure esse potuit? Quem bonum non
|
|
coluit, cuius fortunae dignitatique non concessit? Versatus
|
5
|
in intima familiaritate hominis potentissimi, in maximis
|
|
nostris malis atque discordiis neminem umquam alterius
|
|
rationis ac partis non re, non verbo, non vultu denique
|
|
offendit. Fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut in
|
|
me unum omnis illa inclinatio communium temporum in-
|
10
|
cumberet. Non modo non exsultavit in ruinis nostris ve-
|
|
strisque sordibus Cornelius, sed omni officio,—lacrimis, opera,
|
|
consolatione,—omnis me absente meos sublevavit. Quorum
|
59.1
|
ego testimonio ac precibus munus hoc meritum huic et, ut
|
|
a principio dixi, iustam et debitam gratiam refero, speroque,
|
|
iudices, ut eos qui principes fuerunt conservandae salutis
|
|
aut dignitatis meae diligitis et caros habetis, sic, quae ab hoc
|
5
|
pro facultate hominis, pro loco facta sunt, et grata esse vobis
|
|
et probata. Non igitur a suis, quos nullos habet, sed a
|
|
suorum, qui et multi et potentes sunt, urgetur inimicis;
|
|
quos quidem hesterno die Cn. Pompeius copiosa oratione
|
|
et gravi secum, si vellent, contendere iubebat, ab hoc impari
|
10
|
certamine atque iniusta contentione avocabat. Et erit ae-
|
60.1
|
qua lex et nobis, iudices, atque omnibus qui nostris familiari-
|
|
tatibus implicantur vehementer utilis, ut nostras inimicitias
|
|
ipsi inter nos geramus, amicis nostrorum inimicorum tem-
|
|
peremus. Ac si mea auctoritas satis apud illos in hac re
|
5
|
ponderis haberet, cum me praesertim rerum varietate atque
|
|
usu ipso iam perdoctum viderent, etiam ab illis eos maiori-
|
|
bus discordiis avocarem. Etenim contendere de re publica,
|
|
cum id defendas quod esse optimum sentias, et fortium viro-
|
|
rum et magnorum hominum semper putavi, neque huic
|
10
|
umquam labori officio muneri defui. Sed contentio tam diu
|
|
sapiens est quam diu aut proficit aliquid, aut, si non proficit,
|
|
non obest civitati. Voluimus quaedam, contendimus, ex-
|
61.1
|
perti sumus: obtenta non sunt. Dolorem alii, nos luctum
|
|
maeroremque suscepimus. Cur ea quae mutare non possu-
|
|
mus convellere malumus quam tueri? C. Caesarem senatus
|
|
et genere supplicationum amplissimo ornavit et numero
|
5
|
dierum novo: idem in angustiis aerari victorem exercitum
|
|
stipendio adfecit, imperatori decem legatos decrevit, lege
|
|
Sempronia succedendum non censuit. Harum ego senten-
|
|
tiarum et princeps et auctor fui, neque me dissensioni meae
|
|
pristinae putavi potius adsentiri quam praesentibus rei pu-
|
10
|
blicae temporibus et concordiae convenire. Non idem aliis
|
|
videtur: sunt fortasse in sententia firmiores. Reprendo
|
|
neminem, sed adsentior non omnibus; neque esse incon-
|
|
stantis puto sententiam tamquam aliquod navigium atque
|
|
cursum ex rei publicae tempestate moderari. Sed si qui
|
62.1
|
sunt quibus infinitum sit odium in quos semel susceptum
|
|
sit, quos video esse non nullos, cum ducibus ipsis, non
|
|
cum comitatu adsectatoribusque confligant. Illam enim
|
|
fortasse pertinaciam non nulli, virtutem alii putabunt, hanc
|
5
|
vero iniquitatem omnes cum aliqua crudelitate coniunctam.
|
|
Sed si certorum hominum mentis nulla ratione, iudices,
|
|
placare possumus, vestros quidem animos certe confidimus
|
|
non oratione nostra, sed humanitate vestra esse placatos.
|
|