'Poposcit, imperavit, eripuit, coegit.' Si doces tabulis, 18.1
quoniam habet seriem quandam et ordinem contracti negoti
confectio ipsa tabularum, attendam acriter et quid in de-
fendendo mihi agendum sit videbo. Si denique nitere testi-
bus non dico bonis viris ac probatis, noti sint modo, quem 5
ad modum mihi cum quoque sit confligendum considerabo.
Sin unus color, una vox, una natio est omnium testium, si, 19.1
quod ei dicunt, non modo nullis argumentis sed ne litte-
rarum quidem aliquo genere aut publicarum aut privatarum,
quod tamen ipsum fingi potest, confirmare conantur, quo
me vertam, iudices, aut quid agam? Cum singulis dis- 5
putem? quid? Non habuisti quod dares. Habuisse se
dicet. Quis id sciet, quis iudicabit? Non fuisse causam.
Finget fuisse. Qui refellemus? Potuisse non dare, si
noluisset. Vi ereptum esse dicet. Quae potest eloquentia
disputando ignoti hominis impudentiam confutare? Non 20.1
agam igitur cum ista Sardorum conspiratione et cum ex-
presso, coacto sollicitatoque periurio subtiliter neque acu
quaedam enucleata argumenta conquiram, sed contra im-
petum istorum impetu ego nostro concurram atque con- 5
fligam. Non est unus mihi quisque ex illorum acie protra-
hendus neque cum singulis decertandum atque pugnandum;
tota est acies illa uno impetu prosternenda.
  Est enim unum maximum totius Sardiniae frumentarium 21.1
crimen, de quo Triarius omnis Sardos interrogavit, quod
genus uno testimoni foedere et consensu omnium est confir-
matum. Quod ego crimen ante quam attingo, peto a vobis,
iudices, ut me totius nostrae defensionis quasi quaedam 5
fundamenta iacere patiamini. Quae si erunt, ut mea ratio
et cogitatio fert, posita et constituta, nullam accusationis
partem pertimescam. Dicam enim primum de ipso genere 22.1
accusationis, postea de Sardis, tum etiam pauca de Scauro;
quibus rebus explicatis tum denique ad hoc horribile et
formidolosum frumentarium crimen accedam.