Verum autem, iudices, si scire voltis, nisi C. Caesaris 41.1
summa in omnis, incredibilis in hunc eadem liberalitas
exstitisset, nos hunc Postumum iam pridem in foro non
haberemus. Ille onera multorum huius amicorum excepit
unus, quaeque multi homines necessarii secundis Postumi 5
rebus discripta sustinuerunt, nunc eius adflictis fortunis
universa sustinet. Vmbram equitis Romani et imaginem
videtis, iudices, unius amici conservatam auxilio et fide.
Nihil huic eripi potest praeter hoc simulacrum pristinae
dignitatis quod Caesar solus tuetur et sustinet; quae quidem 10
in miserrimis rebus huic tamen tribuenda maxima est; nisi
vero hoc mediocri virtute effici potest ut tantus ille vir
tanti ducat hunc, et adflictum praesertim et absentem, et
in tanta fortuna sua ut alienam respicere magnum sit, <et in>
tanta occupatione maximarum rerum quas gerit atque gessit 15
<ut> vel oblivisci aliorum non sit mirum vel, si meminerit,
oblitum esse <se> facile possit probare. Multas equidem C. 42.1
Caesaris virtutes magnas incredibilisque cognovi, sed sunt
ceterae maioribus quasi theatris propositae et paene popu-
lares. Castris locum capere, exercitum instruere, expugnare
urbis, aciem hostium profligare, hanc vim frigorum hiemum- 5
que quam nos vix huius urbis tectis sustinemus excipere,
eis ipsis diebus hostem persequi cum etiam ferae latibulis
se tegant atque omnia bella iure gentium conquiescant—
sunt ea quidem magna; quis negat? sed magnis excitata
sunt praemiis ac memoria hominum sempiterna. Quo 10
minus admirandum est eum facere illa qui immortalitatem
concupiverit. Haec vera laus est, quae non poetarum car- 43.1
minibus, non annalium monumentis celebratur, sed pru-
dentium iudicio expenditur. Equitem Romanum veterem
amicum suum studiosum, amantem, observantem sui non
libidine, non turpibus impensis cupiditatum atque iacturis, 5
sed experientia patrimoni amplificandi labentem excepit,
corruere non sivit, fulsit et sustinuit re, fortuna, fide, hodie-
que sustinet nec amicum pendentem corruere patitur; nec
illius animi aciem praestringit splendor sui nominis, nec
mentis quasi luminibus officit altitudo fortunae et gloriae. 10
Sint sane illa magna, quae re vera magna sunt; de iudicio 44.1
animi mei, ut volet quisque, sentiat; ego enim hanc in
tantis opibus, tanta fortuna liberalitatem in suos, memoriam
amicitiae reliquis virtutibus omnibus antepono. Quam
quidem vos, iudices, eius in novo genere bonitatem, 5
inusitatam claris ac praepotentibus viris, non modo <non>
aspernari ac refutare sed complecti etiam et augere debetis,
et eo magis quod videtis hos quidem sumptos dies ad labe-
factandam illius dignitatem. Ex qua illi nihil detrahi potest
quod non aut fortiter ferat aut facile restituat; amicissimum 10
hominem si honestate spoliatum audierit, nec sine magno
dolore feret et id amiserit quod posse non speret recuperari.