C.F. Cognovi iam laudationis et suasionis 98.1
locos: nunc quae iudiciis accommodata sint ex-
specto, idque nobis genus restare unum puto.
  C.P. Recte intellegis. Atque eius quidem generis
finis est aequitas, quae non simpliciter spectatur sed 5
ex comparatione nonnumquam, ut cum de verissimo
accusatore disputatur aut cum hereditatis sine lege
aut sine testamento petitur possessio, in quibus
causis quid aequius aequissimumve sit quaeritur;
quas ad causas facultas petitur argumentationum ex 10
eis de quibus mox dicetur aequitatis locis. Atque 99.1
etiam ante iudicium de constituendo ipso iudicio
solet esse contentio, cum aut sitne actio illi qui agit
aut iamne sit aut num iam esse desierit aut illane
lege hisne verbis sit actio quaeritur. Quae etiamsi 5
ante quam res in iudicium venit aut concertata aut
diiudicata aut confecta non sunt, tamen in ipsis
iudiciis permagnum saepe habent pondus cum ita
dicitur: plus petisti; sero petisti; non fuit tua
petitio; non a me, non hac lege, non his verbis, 10
non hoc iudicio. Quarum causarum genus est 100.1
positum in iure civili quod est in privatarum rerum
lege aut more positum; cuius scientia neglecta ab
oratoribus plerisque nobis ad dicendum necessaria
videtur. Quare de constituendis actionibus, de 5
accipiendis subeundisque iudiciis, de excipienda ini-
quitate actionis, de comparanda aequitate, quod ea
fere generis eius sunt ut quamquam in ipsum iudi-
cium saepe delabantur tamen ante iudicium tractan-
da videantur, paullulum ea separo a iudiciis tempore 10
magis agendi quam dissimilitudine generis. Nam
omnia quae de iure civili aut de aequo et bono
disceptantur cadunt in eam formam in qua quale
quid sit ambigitur, de qua dicturi sumus; quae in
aequitate et iure maxime consistit. 15