Defensionis autem primum infirmatio 119.1
causarum: aut non fuisse, aut non tantas, aut non
sibi soli, aut commodius potuisse idem consequi, aut
non eis se esse moribus, non ea vita, aut nullos animi
motus aut non tam impotentes fuisse. Facultatum 5
autem infirmatione utetur si aut vires aut animum
aut copias aut opes abfuisse demonstrabit, aut alie-
num tempus aut locum non idoneum, aut multos
arbitros quorum crederet nemini: aut non se tam
ineptum ut id susciperet quod occultare non posset, 10
neque tam amentem ut poenas ac iudicia contem-
neret. Consequentia autem diluet exponendo non 120.1
esse illa certa indicia facti quae etiam nullo admisso
consequi possent, consistetque in singulis, et ea aut
eorum quae ipse facta esse dicit propria esse defendet
potius quam criminis, aut si sibi cum accusatore 5
communia essent, pro periculo potius quam contra
salutem valere debere; testiumque et quaestionum
genus universum et quod poterit in singulis ex
reprehensionis locis de quibus ante dictum est
refellet. Harum causarum principia suspiciosa ad 121.1
acerbitatem ab accusatore ponentur, denuntiabitur-
que insidiarum commune periculum, excitabunturque
animi ut attendant. Ab reo autem querela conflati
criminis collectarumque suspicionum et accusatoris 5
insidiae et item commune periculum proferetur,
animique ad misericordiam allicientur et modice
benevolentia iudicum colligetur. Narratio autem
accusatoris erit quasi membratim gesti negotii
suspiciosa explicatio, sparsis omnibus argumentis, 10
obscuratis defensionibus; defensori aut praeteritis
aut obscuratis suspicionum argumentis rerum
ipsarum eventus erunt casusque narrandi. In 122.1
confirmandis autem nostris argumentationibus in-
firmandisque contrariis saepe erunt accusatori mo-
tus animorum incitandi, reo mitigandi. Atque haec
quidem utrique maxime in peroratione facienda— 5
alteri frequentatione argumentorum et coacerva-
tione universa, alteri, si plane causam redarguendo
explicarit, enumeratione ut quidque diluerit et
miseratione ad extremum.