Expositum est ut potui brevissime de omni con- 131.11
troversiarum genere—nisi praeterea tu quid requiris.
  C.F. Illud equidem quod iam unum 132.1
restare video, quale sit cum disceptatio versatur in
scriptis.
  C.P. Recte intellegis; eo enim exposito munus
promissi omne confecero. Sunt igitur ambigui duo- 5
bus adversariis praecepta communia. Uterque enim
hanc significationem qua utetur ipse dignam scrip-
toris prudentia esse defendet: uterque id quod
adversarius ex ambigue scripto intellegendum esse
dicet aut absurdum aut inutile aut iniquum aut 10
turpe esse defendet aut etiam discrepare cum
ceteris scriptis vel aliorum vel maxime si poterit
eiusdem; quamque defendet ipse eam rem et sen-
tentiam quemvis prudentem et iustum hominem si
ad integrum daretur scripturum fuisse, sed planius; 15
eamque sententiam quam significari posse dicet nihil 133.1
habere aut captionis aut vitii, contrariam autem si
probarint, fore ut multa vitia, stulta, iniqua, contraria
consequantur. Cum autem aliud scriptor sensisse
videtur et aliud scripsisse, qui scripto nitetur, eum 5
re exposita recitatione uti oportebit, deinde instare
adversario, iterare, renovare, interrogare num aut
scriptum neget aut contra factum infitietur; post
iudicem ad vim scripti vocet. Hac confirmatione 134.1
usus amplificet rem lege laudanda audaciamque
confutet eius qui, cum palam contra fecerit idque
fateatur, adsit tamen factumque defendat. Deinde
infirmet defensionem: cum adversarius aliud voluisse, 5
[aliud sensisse] scriptorem, aliud scripsisse dicat,
non esse ferendum a quoquam potius latoris sensum
quam a lege explicari: cur ita scripserit si ita non
senserit? cur, cum ea quae plane scripta sint
neglexerit, quae nusquam scripta sint proferat? 10
cur prudentissimos in scribendo viros summae stul-
titiae putet esse damnandos? quid impedierit
scriptorem quo minus exciperet illud quod adver-
sarius tamquam si exceptum esset ita dicit se
secutum? Utetur exemplis eis quibus idem scriptor 135.1
aut, si id non poterit, quibus alii quod excipiendum
putarint exceperint. Quaerenda etiam ratio est, si
qua poterit inveniri, quare non sit exceptum; aut
iniqua lex aut inutilis futura dicetur, aut alia causa 5
obtemperandi, alia abrogandi: dissentire adversarii
vocem atque legis. Deinde amplificandi causa de
conservandis legibus, de periculo rerum publicarum
atque privatarum cum aliis locis, tum in perorando
maxime graviter erit vehementerque dicendum. 10