| At enim solum id est, ut me Siculi maxime velint: alte- | 22.4 |
| rum illud, credo, obscurum est, a quo Verres minime se | 5 |
| accusari velit. Ecquis umquam tam palam de honore, tam | |
| vehementer de salute sua contendit quam ille atque illius | |
| amici ne haec mihi delatio detur? Sunt multa quae Verres | |
| in me esse arbitratur, quae scit in te, Caecili, non esse; | |
| quae cuius modi in utroque nostrum sint, paulo post com- | 10 |
| memorabo; nunc tantum id dicam quod tacitus tu mihi | 23.1 |
| adsentiare, nullam rem in me esse quam ille contemnat, | |
| nullam in te quam pertimescat. Itaque magnus ille de- | |
| fensor et amicus eius tibi suffragatur, me oppugnat; aperte | |
| ab iudicibus petit ut tu mihi anteponare, et ait hoc se | 5 |
| honeste sine ulla invidia ac sine ulla offensione contendere. | |
| 'Non enim,' inquit, 'illud peto quod soleo, cum vehe- | |
| mentius contendi, impetrare: reus ut absolvatur non peto, | |
| sed ut potius ab hoc quam ab illo accusetur, id peto. Da | |
| mihi hoc; concede quod facile est, quod honestum, quod | 10 |
| non invidiosum; quod cum dederis, sine ullo tuo periculo, | |
| sine infamia illud dederis, ut is absolvatur cuius ego causa | |
| laboro.' Et ait idem, ut aliquis metus adiunctus sit ad | 24.1 |
| gratiam, certos esse in consilio quibus ostendi tabellas velit; | |
| id esse perfacile; non enim singulos ferre sententias, sed | |
| universos constituere; ceratam uni cuique tabellam dari | |
| cera legitima, non illa infami ac nefaria. Atque is non tam | 5 |
| propter Verrem laborat quam quod eum minime res tota | |
| delectat; videt enim, si a pueris nobilibus, quos adhuc | |
| elusit, si a quadruplatoribus, quos non sine causa con- | |
| tempsit semper ac pro nihilo putavit, accusandi voluntas ad | |
| viros fortis spectatosque homines translata sit, sese in | 10 |
| iudiciis diutius dominari non posse. Huic ego homini iam | 25.1 |
| ante denuntio, si a me causam hanc vos agi volueritis, | |
| rationem illi defendendi totam esse mutandam, et ita mu- | |
| tandam ut, meliore et honestiore condicione quam qua ipse | |
| vult ut<i>, imitetur homines eos quos ipse vidit amplissimos, | 5 |
| L. Crassum et M. Antonium, qui nihil se arbitrabantur ad | |
| iudicia causasque amicorum praeter fidem et ingenium | |
| adferre oportere. Nihil erit quod me agente arbitretur | |
| iudicium sine magno multorum periculo posse corrumpi. | |
| Ego in hoc iudicio mihi Siculorum causam receptam, populi | 26.1 |
| Romani susceptam esse arbitror, ut mihi non unus homo | |
| improbus opprimendus sit, id quod Siculi petiverunt, sed | |
| omnino omnis improbitas, id quod populus Romanus iam | |
| diu flagitat, exstinguenda atque delenda sit: in quo ego | 5 |
| quid eniti aut quid efficere possim, malo in aliorum spe | |
| relinquere quam in oratione mea ponere. |