Esse igitur perfecte eloquentis puto non eam tan- 113.1
tum facultatem habere quae sit eius propria, fuse
lateque dicendi, sed etiam vicinam eius ac finitimam
dialecticorum scientiam assumere. quanquam aliud
videtur oratio esse aliud disputatio nec idem loqui 5
esse quod dicere ac tamen utrumque in disserendo
est: disputandi ratio et loquendi dialecticorum sit, ora-
torum autem dicendi et ornandi. Zeno quidem ille a
quo disciplina Stoicorum est manu demonstrare sole-
bat quid inter has artis interesset; nam cum com- 10
presserat digitos pugnumque fecerat, dialecticam aiebat
eiusmodi esse; cum autem deduxerat et manum dilata-
verat, palmae illius similem eloquentiam esse dicebat.
atque etiam ante hunc Aristoteles principio Artis rhe- 114.1
toricae dicit illam artem quasi ex altera parte respon-
dere dialecticae, ut hoc videlicet differant inter se
quod haec ratio dicendi latior sit, illa loquendi con-
tractior. volo igitur huic summo omnem quae ad 5
dicendum trahi possit loquendi rationem esse notam.
quae quidem res, quod te his artibus eruditum minime
fallit, duplicem habuit docendi viam. nam et ipse Ari-
stoteles tradidit praecepta plurima disserendi et postea
qui dialectici dicuntur spinosiora multa pepererunt. 10
ego eum censeo qui eloquentiae laude ducatur non 115.1
esse earum rerum omnino rudem sed vel illa antiqua
vel hac Chrysippi disciplina institutum. noverit pri-
mum vim naturam genera verborum et simplicium
et copulatorum; deinde quot modis quidque dicatur; 5
qua ratione verum falsumne sit iudicetur; quid effi-
ciatur e quoque, quid cuique consequens sit quidque
contrarium; cumque ambigue multa dicantur, quo
modo quidque eorum dividi explanarique oporteat.
haec tenenda sunt oratori—saepe enim occurrunt— 10
sed quia sua sponte squalidiora sunt, adhibendus erit
in his explicandis quidam orationis nitor.