| Ac licet non ad singula respondentem de universo | 207.1 |
| genere sic dicere ut etiam singulis satis responsum | |
| esse videatur. remotis igitur reliquis generibus unum | |
| selegimus hoc quod in causis foroque versatur, de quo | |
| diceremus. ergo in aliis, id est in historia et in eo | 5 |
| quod appellamus ἐπιδεικτικόν, placet omnia dici Iso- | |
| crateo Theopompeoque more illa circumscriptione am- | |
| bituque, ut tanquam in orbe inclusa currat oratio, | |
| quoad insistat in singulis perfectis absolutisque sen- | |
| tentiis. itaque posteaquam est nata haec vel circum- | 208.1 |
| scriptio vel comprehensio vel continuatio vel ambitus, | |
| si ita licet dicere, nemo, qui aliquo esset in numero, | |
| scripsit orationem generis eius quod esset ad delecta- | |
| tionem comparatum remotumque a iudiciis forensique | 5 |
| certamine, quin redigeret omnis fere in quadrum nu- | |
| merumque sententias. nam cum is est auditor qui | |
| non vereatur, ne compositae orationis insidiis sua fides | |
| adtemptetur, gratiam quoque habet oratori voluptati | |
| aurium servienti. genus autem hoc orationis neque | 209.1 |
| totum adsumendum est ad causas forensis neque om- | |
| nino repudiandum; si enim semper utare, cum satie- | |
| tatem affert tum quale sit etiam ab imperitis agno- | |
| scitur; detrahit praeterea actionis dolorem, aufert hu- | 5 |
| manum sensum auditoris, tollit funditus veritatem et | |
| fidem. |