Non potui igitur tibi saepius hoc roganti et tamen 4.1
verenti ne mihi gravis esses—facile enim id cernebam
—debere diutius, ne ipsi iuris interpreti fieri videretur
iniuria. Etenim cum tu mihi meisque multa saepe
scripsisses, veritus sum ne, si ego gravarer, aut 5
ingratum id aut superbum videretur. Sed dum
fuimus una, tu optimus es testis quam fuerim occupa-
tus; ut autem a te discessi in Graeciam proficiscens, 5.1
cum opera mea nec res publica nec amici uterentur
nec honeste inter arma versari possem, ne si tuto
quidem mihi id liceret, ut veni Veliam tuaque et
tuos vidi, admonitus huius aeris alieni nolui deesse 5
ne tacitae quidem flagitationi tuae. Itaque haec,
cum mecum libros non haberem, memoria repetita
in ipsa navigatione conscripsi tibique ex itinere
misi, ut mea diligentia mandatorum tuorum te
quoque, etsi admonitore non eges, ad memoriam 10
nostrarum rerum excitarem. Sed iam tempus est
ad id quod instituimus accedere.
  Cum omnis ratio diligens disserendi duas habeat 6.1
partis, unam inveniendi alteram iudicandi, utriusque
princeps, ut mihi quidem videtur, Aristoteles fuit.
Stoici autem in altera elaboraverunt; iudicandi enim
vias diligenter persecuti sunt ea scientia quam 5
διαλεκτικὴν appellant, inveniendi artem quae τοπικὴ
dicitur, quae et ad usum potior erat et ordine naturae
certe prior, totam reliquerunt. Nos autem, quoniam 7.1
in utraque summa utilitas est et utramque, si erit
otium, persequi cogitamus, ab ea quae prior est
ordiemur. Ut igitur earum rerum quae absconditae
sunt demonstrato et notato loco facilis inventio est, 5
sic, cum pervestigare argumentum aliquod volumus,
locos nosse debemus; sic enim appellatae ab
Aristotele sunt eae quasi sedes, e quibus argumenta
promuntur. Itaque licet definire locum esse argu- 8.1
menti sedem, argumentum autem rationem quae rei
dubiae faciat fidem.