Tria sunt igitur genera causarum: iudici, delibera- 91.1
tionis, laudationis. Quarum fines ipsi declarant quibus
utendum locis sit. Nam iudici finis est ius, ex quo
etiam nomen. Iuris autem partes tum expositae, cum
aequitatis. Deliberandi finis utilitas, cuius eae partes 5
quae modo expositae. Laudationis finis honestas,
de qua item est ante dictum. Sed definitae quae- 92.1
stiones a suis quaeque locis quasi propriis instru-
untur, . . . quae in accusationem defensionemque
partitae; in quibus exsistunt haec genera, ut accu-
sator personam arguat facti, defensor aliquid op- 5
ponat de tribus: aut non esse factum aut, si sit
factum, aliud eius facti nomen esse aut iure esse
factum. Itaque aut infitialis aut coniecturalis prima
appelletur, definitiva altera, tertia, quamvis moles-
tum nomen hoc sit, iuridicialis vocetur. 10
Harum causarum propria argumenta ex eis sumpta
locis quos exposuimus in praeceptis oratoriis ex-
plicata sunt. Refutatio autem accusationis, in qua 93.1
est depulsio criminis, quoniam Graece στάσις dicitur
appelletur Latine status; in quo primum insistit
quasi ad repugnandum congressa defensio. Atque
in deliberationibus etiam et laudationibus idem 5
existunt status. Nam et negantur saepe ea futura
quae ab aliquo in sententia dicta sunt fore, si aut
omnino fieri non possint aut sine summa difficultate
non possint; in qua argumentatione status coniec-
turalis exsistit; aut cum aliquid de utilitate, honestate, 94.1
aequitate disseritur deque eis rebus quae his sunt
contrariae incurrunt status aut iuris aut nominis;
quod idem contingit in laudationibus. Nam aut
negari potest id factum esse quod laudetur, aut 5
non eo nomine afficiendum quo laudator affecerit,
aut omnino non esse laudabile quod non recte, non
iure factum sit. Quibus omnibus generibus usus est
nimis impudenter Caesar contra Catonem meum.