Sed de perceptione hactenus; si quis enim ea quae
|
36.15
|
dicta sunt labefactare volet, facile etiam absentibus
|
|
nobis veritas se ipsa defendet.
|
|
His satis cognitis quae iam explicata sunt nunc de
|
37.1
|
adsensione atque adprobatione, quam Graeci συγκατά-
|
|
θεσιν vocant, pauca dicemus, non quo non latus locus
|
|
sit, sed paulo ante iacta sunt fundamenta. nam cum
|
|
vim quae esset in sensibus explicabamus, simul illud
|
5
|
aperiebatur, conprendi multa et percipi sensibus, quod
|
|
fieri sine adsensione non potest. deinde cum inter
|
|
inanimum et animal hoc maxime intersit, quod animal
|
|
agit aliquid (nihil enim agens ne cogitari quidem potest
|
|
quale sit), aut ei sensus adimendus est aut ea quae
|
10
|
est in nostra potestate sita reddenda adsensio. et vero
|
38.1
|
animus quodam modo eripitur iis quos neque sentire
|
|
neque adsentiri volunt. ut enim necesse est lancem
|
|
in libram ponderibus inpositis deprimi sic animum
|
|
perspicuis cedere. nam quo modo non potest animal
|
5
|
ullum non adpetere id quod adcommodatum ad naturam
|
|
adpareat (Graeci id οἰκεῖον appellant), sic non potest
|
|
obiectam rem perspicuam non adprobare. Quam-
|
|
quam si illa de quibus disputatum est vera sunt, nihil
|
|
attinet de adsensione omnino loqui; qui enim quid
|
10
|
percipit adsentitur statim. Sed haec etiam secuntur,
|
|
nec memoriam sine adsensione posse constare nec
|
|
notitias rerum nec artes; idque quod maximum est,
|
|
ut sit aliquid in nostra potestate, in eo qui rei nulli
|
|
adsentietur non erit. ubi igitur virtus, si nihil situm
|
39.1
|
est in ipsis nobis? maxime autem absurdum vitia in
|
|
ipsorum esse potestate neque peccare quemquam nisi
|
|
adsensione, hoc idem in virtute non esse, cuius omnis
|
|
constantia et firmitas ex is rebus constat quibus ad-
|
5
|
sensa est et quas adprobavit. Omninoque ante videri
|
|
aliquid quam agamus necesse est eique quod visum
|
|
sit adsentiatur. quare qui aut visum aut adsensum
|
|
tollit is omnem actionem tollit e vita.
|
|