Sed de perceptione hactenus; si quis enim ea quae 36.15
dicta sunt labefactare volet, facile etiam absentibus
nobis veritas se ipsa defendet.
  His satis cognitis quae iam explicata sunt nunc de 37.1
adsensione atque adprobatione, quam Graeci συγκατά-
θεσιν vocant, pauca dicemus, non quo non latus locus
sit, sed paulo ante iacta sunt fundamenta. nam cum
vim quae esset in sensibus explicabamus, simul illud 5
aperiebatur, conprendi multa et percipi sensibus, quod
fieri sine adsensione non potest. deinde cum inter
inanimum et animal hoc maxime intersit, quod animal
agit aliquid (nihil enim agens ne cogitari quidem potest
quale sit), aut ei sensus adimendus est aut ea quae 10
est in nostra potestate sita reddenda adsensio. et vero 38.1
animus quodam modo eripitur iis quos neque sentire
neque adsentiri volunt. ut enim necesse est lancem
in libram ponderibus inpositis deprimi sic animum
perspicuis cedere. nam quo modo non potest animal 5
ullum non adpetere id quod adcommodatum ad naturam
adpareat (Graeci id οἰκεῖον appellant), sic non potest
obiectam rem perspicuam non adprobare. Quam-
quam si illa de quibus disputatum est vera sunt, nihil
attinet de adsensione omnino loqui; qui enim quid 10
percipit adsentitur statim. Sed haec etiam secuntur,
nec memoriam sine adsensione posse constare nec
notitias rerum nec artes; idque quod maximum est,
ut sit aliquid in nostra potestate, in eo qui rei nulli
adsentietur non erit. ubi igitur virtus, si nihil situm 39.1
est in ipsis nobis? maxime autem absurdum vitia in
ipsorum esse potestate neque peccare quemquam nisi
adsensione, hoc idem in virtute non esse, cuius omnis
constantia et firmitas ex is rebus constat quibus ad- 5
sensa est et quas adprobavit. Omninoque ante videri
aliquid quam agamus necesse est eique quod visum
sit adsentiatur. quare qui aut visum aut adsensum
tollit is omnem actionem tollit e vita.