Ita prorsus, inquam; etsi ea quidem, quae adhuc 5.27.5
dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
  Exposita igitur, inquit, terminatione rerum expe-
tendarum cur ista se res ita habeat, ut dixi, deinceps
demonstrandum est. quam ob rem ordiamur ab eo,
quod primum posui, quod idem reapse primum est, 10
ut intellegamus omne animal se ipsum diligere. quod
quamquam dubitationem non habet—est enim in-
fixum in ipsa natura comprehenditur<que> suis
cuiusque sensibus sic, ut, contra si quis dicere velit,
non audiatur—, tamen, ne quid praetermittamus, ra- 15
tiones quoque, cur hoc ita sit, afferendas puto. etsi qui 28.1
potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod
se oderit? res enim concurrent contrariae. nam cum
appetitus ille animi aliquid ad se trahere coeperit con-
sulto, quod sibi obsit, quia sit sibi inimicus, cum id 5
sua causa faciet, et oderit se et simul diliget, quod
fieri non potest. necesseque est, si quis sibi ipsi inimi-
cus est, eum quae bona sunt mala putare, bona con-
tra quae mala, et quae appetenda fugere, quae fu-
gienda appetere, quae sine dubio vitae est eversio. 10
neque enim, si non nulli reperiuntur, qui aut laqueos
aut alia exitia quaerant aut ut ille apud Terentium,
qui 'decrevit tantisper se minus iniuriae suo nato
facere', ut ait ipse, 'dum fiat miser', inimicus ipse sibi
putandus est. sed alii dolore moventur, alii cupiditate, 29.1
iracundia etiam multi efferuntur et, cum in mala
scientes inruunt, tum se optime sibi consulere arbitran-
tur. itaque dicunt nec dubitant: 'mihi sic usus est,
tibi ut opus est facto, fac'. et qui ipsi sibi bellum 5
indixissent, cruciari dies, noctes torqueri vellent, nec
vero sese ipsi accusarent ob eam causam, quod se
male suis rebus consuluisse dicerent. eorum enim est
haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. quare,
quotienscumque dicetur male quis de se mereri sibi- 10
que esse inimicus atque hostis, vitam denique fugere,
intellegatur aliquam subesse eius modi causam, ut ex
eo ipso intellegi possit sibi quemque esse carum. Nec 30.1
vero id satis est, neminem esse, qui ipse se oderit, sed
illud quoque intellegendum est, neminem esse, qui,
quo modo se habeat, nihil sua censeat interesse. tol-
letur enim appetitus animi, si, ut in iis rebus, inter quas 5
nihil interest, neutram in partem propensiores sumus,
item in nobismet ipsis quem ad modum affecti simus
nihil nostra arbitrabimur interesse.