Omnis autem in quaerendo, quae via quadam et 2.3.11
ratione habetur, oratio praescribere primum debet ut
quibusdam in formulis ea res agetur, ut, inter quos
disseritur, conveniat quid sit id, de quo disseratur. hoc 4.1
positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sen-
sitque in omni disputatione id fieri oportere. sed quod
proximum fuit non vidit. negat enim definiri rem pla-
cere, sine quo fieri interdum non potest, ut inter eos, 5
qui ambigunt, conveniat quid sit id, de quo agatur,
velut in hoc ipso, de quo nunc disputamus. quaerimus
enim finem bonorum. possumusne hic scire qualis sit,
nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixe-
rimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum? atqui 5.1
haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quid-
que sit aperitur, definitio est. qua tu etiam inprudens
utebare non numquam. nam hunc ipsum sive finem
sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo 5
omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum
usquam referretur. praeclare hoc quidem. bonum ip-
sum etiam quid esset, fortasse, si opus fuisset, definis-
ses aut quod esset natura adpetendum aut quod prod-
esset aut quod iuvaret aut quod liberet modo. nunc 10
idem, nisi molestum est, quoniam tibi non omnino
displicet definire et id facis, cum vis, velim definias
quid sit voluptas, de quo omnis haec quaestio est.
  Quis, quaeso, inquit, est, qui quid sit voluptas ne- 6.1
sciat, aut qui, quo magis id intellegat, definitionem ali-
quam desideret?
  Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer
habere bene cognitam voluptatem et satis firme con- 5
ceptam animo atque comprehensam. Nunc autem dico
ipsum Epicurum nescire et in eo nutare eumque, qui
crebro dicat diligenter oportere exprimi quae vis sub-
iecta sit vocibus, non intellegere interdum, quid sonet
haec vox voluptatis, id est quae res huic voci sub- 10
iciatur.