Hoc vero non videre, maximo argumento esse vo- 2.29.1
luptatem illam, qua sublata neget se intellegere om-
nino quid sit bonum—eam autem ita persequitur:
quae palato percipiatur, quae auribus; cetera addit,
quae si appelles, honos praefandus sit—hoc igitur, 5
quod solum bonum severus et gravis philosophus no-
vit, idem non videt ne expetendum quidem esse, quod
eam voluptatem hoc eodem auctore non desideremus,
cum dolore careamus. quam haec sunt contraria! hic 30.1
si definire, si dividere didicisset, si loquendi vim, si
denique consuetudinem verborum teneret, numquam
in tantas salebras incidisset. nunc vides, quid faciat.
quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; 5
quae duo sunt, unum facit. hanc in motu voluptatem
—sic enim has suaves et quasi dulces voluptates ap-
pellat—interdum ita extenuat, ut M'. Curium putes
loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum
neget se posse ne suspicari quidem. quae iam oratio 10
non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda
est. non est enim vitium in oratione solum, sed etiam
in moribus. luxuriam non reprehendit, modo sit vacua
infinita cupiditate et timore. hoc loco discipulos quae-
rere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante 15
fiant.
  A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo 31.1
summi boni. 'Simul atque natum animal est, gaudet
voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem
ut malum.' De malis autem et bonis ab iis animalibus,
quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. haec 5
et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. quam multa
vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer
utra voluptate diiudicabit, stante an movente? quoniam,
si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. si stante, hoc
natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; 10
si movente, quod tamen dicitis, nulla turpis voluptas
erit, quae praetermittenda sit, et simul non proficiscitur
animal illud modo natum a summa voluptate, quae
est a te posita in non dolendo.