Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi 4.2.16
iniquum postulo, arbitratu meo.
  Ut placet, inquit. etsi enim illud erat aptius, aequum
cuique concedere.
  Existimo igitur, inquam, Cato, veteres illos Platonis 3.1
auditores, Speusippum, Aristotelem, Xenocratem, deinde
eorum, Polemonem, Theophrastum, satis et copiose et
eleganter habuisse constitutam disciplinam, ut non esset
causa Zenoni, cum Polemonem audisset, cur et ab eo 5
ipso et a superioribus dissideret. quorum fuit haec in-
stitutio, in qua animadvertas velim quid mutandum
putes nec expectes, dum ad omnia dicam, quae a te
dicta sunt; universa enim illorum ratione cum tota
vestra confligendum puto. qui cum viderent ita nos 4.1
esse natos, ut et communiter ad eas virtutes apti esse-
mus, quae notae illustresque sunt, iustitiam dico, tem-
perantiam, ceteras generis eiusdem—quae omnes si-
miles artium reliquarum materia tantum ad meliorem 5
partem et tractatione differunt—, easque ipsas virtutes
viderent nos magnificentius appetere et ardentius, ha-
bere etiam insitam quandam vel potius innatam cupi-
ditatem scientiae natosque esse ad congregationem ho-
minum et ad societatem communitatemque generis hu- 10
mani, eaque in maximis ingeniis maxime elucere, totam
philosophiam tris in partis diviserunt, quam partitionem
a Zenone esse retentam videmus. quarum cum una 5.1
sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem,
quae quasi stirps est huius quaestionis. qui sit enim
finis bonorum, mox, hoc loco tantum dico, a veteribus
Peripateticis Academicisque, qui re consentientes voca- 5
bulis differebant, eum locum, quem civilem recte ap-
pellaturi videmur, Graeci πολιτικόν, graviter et copiose
esse tractatum.