Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus lo- 4.19.1
quor, philosophorum. qua exposita scire cupio quae
causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione de-
sciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; quodne
omnem naturam conservatricem sui dixerint, an quod 5
omne animal ipsum sibi commendatum, ut se et salvum
in suo genere et incolume vellet, an <quod>, cum om-
nium artium finis is esset, quem natura maxime quae-
reret, idem statui debere de totius arte vitae, an quod,
cum ex animo constaremus et corpore, et haec ipsa et 10
eorum virtutes per se esse sumendas. an vero displi-
cuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta prae-
stantia? an quae de prudentia, de cognitione rerum,
de coniunctione generis humani, quaeque ab eisdem
de temperantia, de modestia, de magnitudine animi, de 15
omni honestate dicuntur? fatebuntur Stoici haec om-
nia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni
desciscendi fuisse. Alia quaedam dicent, credo, magna 20.1
antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi
cupidus nullo modo ferre potuerit. quid enim perver-
sius, quid intolerabilius, quid stultius quam bonam vali-
tudinem, quam dolorum omnium vacuitatem, quam in- 5
tegritatem oculorum reliquorumque sensuum ponere in
bonis potius, quam dicerent nihil omnino inter eas res
iisque contrarias interesse? ea enim omnia, quae illi
bona dicerent, praeposita esse, non bona, itemque illa,
quae in corpore excellerent, stulte antiquos dixisse 10
per se esse expetenda; sumenda potius quam expe-
tenda. ea denique omni vita, quae in una virtute con-
sisteret, illam vitam, quae etiam ceteris rebus, quae
essent secundum naturam, abundaret, magis expeten-
dam non esse. sed magis sumendam. cumque ipsa 15
virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non
possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum
sint beatissimi; itaque eos id agere, ut a se dolores,
morbos, debilitates repellant.