At enim iam dicitis virtutem non posse constitui, 4.40.1
si ea, quae extra virtutem sint, ad beate vivendum
pertineant. quod totum contra est. introduci enim vir-
tus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quae-
que reiciet, unam referentur ad summam. nam si 5
†omnino nos† neglegemus, in Aristonea vitia inci-
demus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi
principia dederimus; sin ea non neglegemus neque
tamen ad finem summi boni referemus, non multum
ab Erilli levitate aberrabimus. duarum enim vitarum 10
nobis erunt instituta capienda. facit enim ille duo
seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, con-
iungi debuerunt; nunc ita separantur, ut disiuncta
sint, quo nihil potest esse perversius. Itaque contra 41.1
est, ac dicitis; nam constitui virtus nullo modo potest,
nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam per-
tinentia tenebit. quaesita enim virtus est, non quae
relinqueret naturam, sed quae tueretur. at illa, ut 5
vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
  Atque ipsa hominis institutio si loqueretur, hoc
diceret, primos suos quasi coeptus appetendi fuisse,
ut se conservaret in ea natura, in qua ortus esset.
nondum autem explanatum satis erat, quid maxime 10
natura vellet. explanetur igitur. quid ergo aliud in-
tellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
in qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute
finis bonorum; sin est etiam corpus, ista explanatio
naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante expla- 15
nationem tenebamus, relinquamus. ergo id est con-
venienter naturae vivere, a natura discedere. ut qui- 42.1
dam philosophi, cum a sensibus profecti maiora quae-
dam et diviniora vidissent, sensus reliquerunt, sic isti,
cum ex appetitione rerum virtutis pulchritudinem
aspexissent, omnia, quae praeter virtutem ipsam vi- 5
derant, abiecerunt obliti naturam omnem appeten-
darum rerum ita late patere, ut a principiis perma-
naret ad fines, neque intellegunt se rerum illarum
pulchrarum atque admirabilium fundamenta sub-
ducere. 10