Postea tuus ille Poenulus—scis enim Citieos, 4.56.1
clientes tuos, e Phoenica profectos—, homo igitur
acutus, causam non optinens repugnante natura verba
versare coepit et primum rebus iis, quas nos bonas
ducimus, concessit, ut haberentur aestimabiles et ad 5
naturam accommodatae, faterique coepit sapienti, hoc
est summe beato, commodius tamen esse si ea quo-
que habeat, quae bona non audet appellare, naturae
accommodata esse concedit, negatque Platonem, si
sapiens non sit, eadem esse in causa, qua tyrannum 10
Dionysium; huic mori optimum esse propter despera-
tionem sapientiae, illi propter spem vivere. peccata
autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo,
propterea quod alia peccata plures, alia pauciores
quasi numeros officii praeterirent. iam insipientes 15
alios ita esse, ut nullo modo ad sapientiam possent
pervenire, alios, qui possent, si id egissent, sapientiam
consequi. hic loquebatur aliter atque omnes, sentie- 57.1
bat idem, quod ceteri. nec vero minoris aestimanda
ducebat ea, quae ipse bona negaret esse, quam illi,
qui ea bona esse dicebant. quid igitur voluit sibi,
qui illa mutaverit? saltem aliquid de pondere de- 5
traxisset et paulo minoris aestimavisset ea quam
Peripatetici, ut sentire quoque aliud, non solum dicere
videretur. Quid? de ipsa beata vita, ad quam omnia
referuntur, quae dicitis? negatis eam esse, quae ex-
pleta sit omnibus iis rebus, quas natura desideret, 10
totamque eam in una virtute ponitis; cumque omnis
controversia aut de re soleat aut de nomine esse,
utraque earum nascitur, si aut res ignoratur aut
erratur in nomine. quorum si neutrum est, opera
danda est, ut verbis utamur quam usitatissimis et 15
quam maxime aptis, id est rem declarantibus. num 58.1
igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur
a superioribus, verbis illi commodius utantur? vide-
amus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.