| Aspice Philoctetam, cui concedendum est gementi; | 2.19.1 |
| ipsum enim Herculem viderat in Oeta magnitudine | |
| dolorum eiulantem. nihil igitur hunc virum sagittae, | |
| quas ab Hercule acceperat, tum consolabantur, cum | |
| E víperino mórsu venae víscerum | 5 |
| Venéno inbutae taétros cruciatús cient. | |
| itaque exclamat auxilium expetens, mori cupiens; | |
| 'Heu, quí salsis fluctíbus mandet | |
| Me ex súblimo vertíce saxi! | |
| Iam iam ábsumor; confícit animam | 10 |
| Vis vólneris, ulceris aéstus.' | |
| difficile dictu videtur eum non in malo esse, et magno | |
| quidem, qui ita clamare cogatur. Sed videamus Her- | 20.1 |
| culem ipsum, qui tum dolore frangebatur, cum in- | |
| mortalitatem ipsa morte quaerebat: quas hic voces | |
| apud Sophoclem in Trachiniis edit! cui cum Deianira | |
| sanguine Centauri tinctam tunicam induisset inhae- | 5 |
| sissetque ea visceribus, ait ille: | |
| 'O múlta dictu grávia, perpessu áspera, | |
| Quae córpore exancláta atque animo pértuli! | |
| Nec míhi Iunonis térror inplacábilis | |
| Nec tántum invexit trístis Eurystheús mali, | 10 |
| Quantum úna vaecors Oénei partu édita. | |
| Haec me ínretivit véste furiali ínscium, | |
| Quae látere inhaerens mórsu lacerat víscera | |
| Urgénsque graviter púlmonum haurit spíritus: | |
| Iam décolorem sánguinem omnem exórbuit. | 15 |
| Sic córpus clade horríbili absumptum éxtabuit, | |
| Ipse ínligatus péste interimor téxtili. | |
| Hos nón hostilis déxtra, non Terra édita | |
| Molés Gigantum, nón biformato ímpetu | |
| Centaúrus ictus córpori inflixít meo, | 20 |
| Non Gráia vis, non bárbara ulla inmánitas, | |
| Non saéva terris géns relegata últimis, | |
| Quas péragrans undique ómnem ecferitatem éxpuli, | |
| Sed féminae vir féminea interimór manu. | |
| O náte, vere hoc nómen usurpá patri, | 25 |
| Ne me óccidentem mátris superet cáritas. | |
| Huc árripe ad me mánibus abstractám piis; | |
| Iam cérnam, mene an íllam potiorém putes. | |
| Perge, aúde, nate! inlácrima patris péstibus, | 21.1 |
| Miserére: gentes nóstras flebunt míserias. | |
| Heu, vírginalem me óre ploratum édere, | |
| Quem vídit nemo ulli íngemescentém malo! | |
| Ecféminata vírtus adflicta óccidit. | 5 |
| Accéde, nate, adsíste, miserandum áspice | |
| Evísceratum córpus laceratí patris! | |
| Vidéte, cuncti, túque, caelestúm sator, | |
| Iace, óbsecro, in me vím coruscam fúlminis! | |
| Nunc, núnc dolorum anxíferi torquent vértices, | 10 |
| Nunc sérpit ardor. o ánte victricés manus, | |
| O péctora, o terga, ó lacertorúm tori, | 22.1 |
| Vestróne pressu quóndam Nemeaeús leo | |
| Frendéns efflavit gráviter extremum hálitum? | |
| Haec déxtra Lernam taétra mactata éxcetra | |
| Pacávit? haec bicórporem adflixít manum? | 5 |
| Erymánthiam haec vastíficam abiecit béluam? | |
| Haec é Tartarea ténebrica abstractúm plaga | |
| Tricípitem eduxit Hýdra generatúm canem? | |
| Haec ínteremit tórtu multiplicábili | |
| Dracónem auriferam optútu adservantem árborem? | 10 |
| Multa ália victrix nóstra lustravít manus, | |
| Nec quísquam e nostris spólia cepit laúdibus.' | |
| Possumusne nos contemnere dolorem, cum ipsum | |
| Herculem tam intoleranter dolere videamus? Veniat | 23.1 |
| Aeschylus, non poëta solum, sed etiam Pythagoreus; | |
| sic enim accepimus. quo modo fert apud eum Prome- | |
| theus dolorem, quem excipit ob furtum Lemnium, | |
| Unde ígnis cluet mortálibus clam | 5 |
| Divísus; eum doctús Prometheus | |
| Clepsísse dolo poenásque Iovi | |
| Fato éxpendisse suprémo? | |
| has igitur poenas pendens adfixus ad Caucasum dicit | |
| haec: | 10 |
| 'Titánum suboles, sócia nostri sánguinis, | |
| Generáta Caelo, aspícite religatum ásperis | |
| Vinctúmque saxis, návem ut horrisonó freto | |
| Noctém paventes tímidi adnectunt návitae. | |
| Satúrnius me síc infixit Iúppiter, | 15 |
| Iovísque numen Múlciberi adscivít manus. | |
| Hos ílle cuneos fábrica crudeli ínserens | |
| Perrúpit artus; quá miser sollértia | |
| Transvérberatus cástrum hoc Furiarum íncolo. | |
| Iam tértio me quóque funestó die | 24.1 |
| Tristi ádvolatu adúncis lacerans únguibus | |
| Iovís satelles pástu dilaniát fero. | |
| Tum iécore opimo fárta et satiata ádfatim | |
| Clangórem fundit vástum et sublime ávolans | 5 |
| Pinnáta cauda nóstrum adulat sánguinem. | |
| Cum véro adesum inflátu renovatúmst iecur, | |
| Tum rúrsum taetros ávida se ad pastús refert. | |
| Sic hánc custodem maésti cruciatús alo, | |
| Quae mé perenni vívum foedat míseria. | 10 |
| Namque, út videtis, vínclis constrictús Iovis | |
| Arcére nequeo díram volucrem a péctore. | |
| Sic me ípse viduus péstes excipio ánxias | 25.1 |
| Amóre mortis términum anquiréns mali; | |
| Sed lónge a leto númine aspellór Iovis, | |
| Atque haéc vetusta, saéclis glomerata hórridis, | |
| Luctífica clades nóstro infixa est córpori; | 5 |
| E quó liquatae sólis ardore éxcidunt | |
| Guttaé, quae saxa adsídue instillant Caúcasi.' | |
| vix igitur posse videmur ita adfectum non miserum | |
| dicere et, si nunc miserum, certe dolorem malum. |